مقاومت به انسولین؛ تفاوت با دیابت، علائم، علل و درمان

مقاومت به انسولین یک وضعیت پیچیده است که در آن بدن آن طور که باید به انسولین پاسخ نمی دهد، انسولین هورمونی است که پانکراس می سازد و برای تنظیم سطح قند خون ضروری است. چندین عامل ژنتیکی و سبک زندگی می توانند در ایجاد مقاومت به انسولین نقش داشته باشند.

مقاومت به انسولین چیست؟

مقاومت به انسولین، که به عنوان اختلال در حساسیت به انسولین نیز شناخته می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های ماهیچه‌ها، چربی و کبد آنطور که باید به انسولین، پاسخ نمی‌دهند. مقاومت به انسولین می تواند موقت یا مزمن باشد و در برخی موارد قابل درمان است.

در شرایط عادی، انسولین طبق مراحل زیر عمل می کند:

بدن غذایی که می خورید را به گلوکز (قند) تجزیه می کند که منبع اصلی انرژی بدن است.

گلوکز وارد جریان خون می شود که به پانکراس سیگنال می دهد تا انسولین آزاد کند.

انسولین به گلوکز در خون کمک می کند تا وارد سلول های ماهیچه ای، چربی و کبد شود تا آنها بتوانند از آن برای انرژی استفاده کنند یا برای استفاده بعدی آن را ذخیره کنند.

هنگامی که گلوکز وارد سلول‌های بدن می‌شود و سطح آن در جریان خون کاهش می‌یابد، به پانکراس سیگنال می‌دهد که تولید انسولین را متوقف کند.

به دلایلی سلول‌های ماهیچه‌ای، چربی و کبد ممکن است به انسولین پاسخ نامناسبی بدهند، به این معنی که نمی‌توانند گلوکز را به طور موثر از خون جذب کنند یا آن را ذخیره کنند.

این وضعیت مقاومت به انسولین است. در نتیجه، لوزالمعده انسولین بیشتری تولید می‌کند تا بر افزایش سطح گلوکز خون غلبه کند. به این حالت هیپرانسولینمی می گویند. تا زمانی که لوزالمعده بتواند برای غلبه بر پاسخ ضعیف سلول ها به انسولین، انسولین کافی تولید کند، سطح قند خون در محدوده سالم باقی می ماند.

اگر سلول ها نسبت به انسولین بیش از حد مقاوم شوند، این امر منجر به افزایش سطح گلوکز خون (هیپرگلیسمی) شده که به مرور زمان منجر به پیش دیابت و دیابت نوع 2 می شود.

علاوه بر دیابت نوع 2، مقاومت به انسولین با چندین بیماری دیگر از جمله بیماری های زیر نیز مرتبط است:

• چاقی
• بیماری های قلب و عروق
• بیماری کبد چرب غیر الکلی
• سندرم متابولیک
• سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)

تفاوت بین مقاومت به انسولین و دیابت چیست؟

هر کسی ممکن است به طور موقت یا مزمن، دچار مقاومت به انسولین شود. با گذشت زمان، مقاومت مزمن به انسولین اگر درمان نشود یا قابل درمان نباشد، می تواند منجر به پیش دیابت و سپس دیابت نوع 2 شود.

پیش دیابت زمانی اتفاق می افتد که سطح گلوکز خون بالاتر از حد طبیعی باشد، اما آنقدر بالا نباشد که به عنوان دیابت تشخیص داده شود. پیش دیابت معمولاً در افرادی رخ می دهد که قبلاً مقداری مقاومت به انسولین داشته اند. پیش دیابت می تواند منجر به دیابت نوع 2 (T2D) که شایع ترین نوع دیابت است،

شود. T2D زمانی اتفاق می افتد که لوزالمعده انسولین کافی تولید نمی کند یا بدن به خوبی از انسولین استفاده نمی کند (مقاومت به انسولین) و در نتیجه سطح گلوکز خون بالا می رود.

دیابت نوع 1 (T1D) زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به دلیل نامعلومی به سلول های تولید کننده انسولین در لوزالمعده حمله می کند و آنها را از بین می برد. T1D یک بیماری خود ایمنی و مزمن است و افراد مبتلا به T1D برای زندگی و سلامت باید انسولین مصنوعی تزریق کنند.

در حالی که T1D به دلیل مقاومت به انسولین ایجاد نمی شود، افراد مبتلا به T1D می توانند سطوحی از مقاومت به انسولین را تجربه کنند که در آن سلول های آنها به خوبی به انسولینی که تزریق می کنند، پاسخ نمی دهند.

دیابت بارداری نوعی دیابت موقت است که در دوران بارداری اتفاق می افتد. این امر به دلیل مقاومت به انسولین و نتیجه هورمون هایی است که جفت می سازد. دیابت بارداری پس از زایمان از بین می رود. تقریباً 3 تا 8 درصد از همه افراد باردار به دیابت بارداری مبتلا هستند.

پزشکان اغلب از یک آزمایش خون به نام هموگلوبین گلیکوزه (A1c) برای تشخیص دیابت استفاده می کنند. این آزمایش میانگین سطح قند خون را در سه ماه گذشته نشان می دهد.

به طور کلی:

• سطح A1c کمتر از 5.7٪ طبیعی در نظر گرفته می شود.
• سطح A1c بین 5.7٪ و 6.4٪ به عنوان پیش دیابت در نظر گرفته می شود.
•  سطح A1c 6.5٪ یا بالاتر در دو آزمایش جداگانه نشان دهنده دیابت نوع 2 است.

افراد مبتلا به دیابت نوع 1 معمولاً پس از تشخیص، سطح A1C و گلوکز خون بسیار بالایی دارند زیرا پانکراس آنها انسولین بسیار کمی تولید می کند یا اصلاً انسولین تولید نمی کند.

مقاومت به انسولین چه کسانی را تحت تأثیر قرار می دهد؟

مقاومت به انسولین می‌تواند بر هر کسی (حتی افرادی که دیابت ندارند) تأثیر بگذارد، همچنین می‌تواند موقتی (مثلاً استفاده از داروهای استروئیدی برای مدت کوتاهی باعث مقاومت به انسولین می‌شود) یا مزمن باشد.

دو عامل اصلی که به نظر می رسد در مقاومت به انسولین نقش دارند، چربی اضافی بدن، به ویژه در اطراف شکم، و کمبود فعالیت بدنی هستند. افراد مبتلا به پیش دیابت و دیابت نوع 2 معمولاً سطحی از مقاومت به انسولین دارند. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نیز می توانند مقاومت به انسولین را تجربه کنند.

مقاومت به انسولین چقدر رایج است؟

از آنجایی که هیچ آزمایش رایجی برای بررسی مقاومت به انسولین وجود ندارد و تا زمانی که به پیش دیابت یا دیابت نوع 2 تبدیل شود، هیچ علامتی ندار، بهترین راه برای اندازه گیری شیوع مقاومت به انسولین از طریق تعداد موارد پیش دیابت است. تقریباً یک نفر از هر 3 بزرگسال به این وضعیت دچار هستند.

مقاومت به انسولین چگونه بر بدن تأثیر می گذارد؟

ایجاد مقاومت به انسولین معمولاً تولید انسولین را افزایش می دهد(هیپرانسولینمی) تا بدن بتواند سطح قند خون سالم را حفظ کند. افزایش سطح انسولین می تواند منجر به افزایش وزن شود که این امر به نوبه خود مقاومت به انسولین را بدتر می کند.

هیپرانسولینمی با شرایط زیر همراه است:

• سطوح تری گلیسیرید بالاتر
• سخت شدن شریان ها (آترواسکلروز)
• فشار خون بالا 
• مقاومت به انسولین

همچنین ویژگی اصلی سندرم متابولیک است، این سندرم مجموعه ای از ویژگی هایی است که چربی اضافی دور کمر و مقاومت به انسولین را با افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی، سکته مغزی و دیابت نوع 2 مرتبط می کند.

ویژگی های سندرم متابولیک عبارتند از:

• افزایش سطح گلوکز خون
• سطح تری گلیسیرید بالا
• سطوح پایین کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)
• فشار خون بالا

برای داشتن سندرم متابولیک، لازم نیست هر چهار مورد از این ویژگی ها را با هم داشته باشید.

علائم مقاومت به انسولین چیست؟

اگر مقاومت به انسولین دارید، اما لوزالمعده شما می تواند تولید انسولین را افزایش دهد تا سطح قند خون را در محدوده نگه دارد، بنابراین هیچ علامتی نخواهید داشت. با این حال، با گذشت زمان، مقاومت به انسولین می‌تواند بدتر شود و سلول‌های پانکراس که انسولین را می‌سازند، فرسوده ‌شوند.

در نهایت، لوزالمعده دیگر قادر به تولید انسولین کافی برای غلبه بر این مقاومت نیست، که همین منجر به افزایش قند خون (هیپرگلیسمی) می شود و علائمی را ایجاد می کند.

علائم قند خون بالا عبارتند از:

• افزایش تشنگی
• تکرر ادرار
• افزایش گرسنگی
• تاری دید
• سردرد
• عفونت واژن و پوست
• بریدگی ها و زخم هایی که دیر التیام می یابند

بسیاری از مردم اغلب برای سالها، هیچ علامتی از پیش دیابت ندارند. پیش دیابت ممکن است تا زمانی که به دیابت نوع 2 تبدیل نشده، نامرئی باشد. برخی از افراد مبتلا به پیش دیابت ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• پوست تیره در زیر بغل یا پشت و کناره های گردن که آکانتوز نیگریکانس نامیده می شود.
• برچسب های پوستی (توده های کوچک پوست)
• تغییرات چشمی که می تواند منجر به رتینوپاتی دیابتی شود.

اگر هر یک از این علائم را تجربه می کنید، مهم است که به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید.

چه چیزی باعث مقاومت به انسولین می شود؟

دانشمندان تا کنون چندین ژن را شناسایی کرده اند که باعث می شود فرد کم و بیش به مقاومت به انسولین مبتلا شود. علاوه بر این، افراد مسن بیشتر مستعد مقاومت به انسولین هستند.

عوامل و شرایط متعددی می توانند باعث درجات مختلفی از مقاومت به انسولین شوند. دانشمندان بر این باورند که چربی اضافی بدن، به ویژه در اطراف شکم، و عدم فعالیت بدنی دو عامل اصلی در ایجاد مقاومت به انسولین هستند.

علل اکتسابی مقاومت به انسولین

علل اکتسابی، به معنی این است که بیمار با مقاومت به انسولین به دنیا نیامده است، این علل عبارتند از:

چربی اضافی بدن:

دانشمندان معتقدند چاقی، به ویژه چربی اضافی در شکم و اطراف اندام ها (چربی احشایی)، یکی از دلایل اصلی مقاومت به انسولین است. اندازه‌ دور کمر 40 اینچ یا بیشتر برای مردان و 35 اینچ یا بیشتر برای زنان، با مقاومت به انسولین مرتبط است.

مطالعات نشان داده‌اند که چربی شکم هورمون‌ها و سایر موادی را می‌سازد که می‌توانند به التهاب طولانی‌مدت در بدن کمک کنند. این التهاب ممکن است در مقاومت به انسولین نقش داشته باشد.

عدم تحرک بدنی:

فعالیت بدنی بدن را نسبت به انسولین حساس تر کرده و عضله ها را می سازد، این عضله ها می توانند گلوکز خون را جذب کنند. عدم فعالیت بدنی می تواند اثرات معکوس داشته باشد و باعث مقاومت به انسولین شود.

علاوه بر این، کمبود فعالیت بدنی و سبک زندگی کم تحرک با افزایش وزن همراه است، این می تواند به مقاومت به انسولین نیز منجر شود.

رژیم غذایی:

رژیم غذایی حاوی غذاهای بسیار فرآوری شده با کربوهیدرات بالا و چربی های اشباع شده با مقاومت به انسولین در ارتباط است. بدن غذاهای بسیار فرآوری شده و پر کربوهیدرات را خیلی سریع هضم می کند وهمین باعث افزایش قند خون می شود.

این امر فشار اضافی بر پانکراس وارد می کند تا پانکراس انسولین زیادی تولید کند و این وضعیت به مرور زمان می تواند منجر به مقاومت به انسولین شود.

برخی داروها:

برخی داروها از جمله استروئیدها، برخی از داروهای فشار خون، برخی درمان های HIV و برخی داروهای روانپزشکی می توانند باعث مقاومت به انسولین شوند.

اختلالات هورمونی که می تواند باعث مقاومت به انسولین شود

بدن صدها هورمون می سازد، این هورمون ها مواد شیمیایی هستند که عملکردهای مختلف بدن را با انتقال پیام از طریق خون به اندام ها، ماهیچه ها و سایر بافت ها هماهنگ می کنند. این سیگنال ها به بدن می گویند که چه کاری را چه زمانی باید انجام دهد.

مشکلات مربوط به برخی هورمون ها می تواند بر میزان استفاده بدن از انسولین تأثیر بگذارد.

اختلالات هورمونی که می توانند باعث مقاومت به انسولین شوند عبارتند از

سندرم کوشینگ:

سندرم کوشینگ زمانی اتفاق می افتد که کورتیزول اضافی در بدن وجود داشته باشد. کورتیزول، “هورمون استرس” برای تنظیم سطح قند خون (با افزایش آنها) و تبدیل غذا به انرژی حیاتی است. کورتیزول اضافی می تواند اثرات انسولین را خنثی کرده و باعث مقاومت به انسولین شود.

آکرومگالی:

این یک بیماری نادر اما جدی است و زمانی اتفاق می افتد که سطح هورمون رشد (GH) بالا باشد. سطوح بالای GH می تواند باعث افزایش تولید گلوکز و منجر به مقاومت به انسولین شود.

کم کاری تیروئید:

کم کاری تیروئید زمانی اتفاق می افتد که تیروئید کم کار است و هورمون تیروئید کافی تولید نمی کند. تیروئید نقش زیادی در تنظیم متابولیسم بدن ایفا می کند. وقتی تیروئید هورمون تیروئید کافی نمی سازد، متابولیسم  از جمله متابولیسم گلوکز می یابد و همین امرمی تواند منجر به مقاومت به انسولین شود.

شرایط ژنتیکی که باعث مقاومت به انسولین می شود

برخی از شرایط ژنتیکی ارثی (شرایطی که با آن متولد شده اید) می توانند به دلایل مختلف باعث مقاومت به انسولین شوند. گروهی از شرایط مرتبط نادر وجود دارد که به عنوان سندرم های مقاومت شدید به انسولین ارثی توصیف می شوند.

این سندرم‌ها که از خفیف‌ترین تا شدیدترین فهرست‌بندی شده‌اند عبارتند از:

سندرم مقاومت به انسولین نوع A:

در افراد مبتلا به سندرم مقاومت به انسولین نوع A، مقاومت به انسولین تنظیم قند خون را مختل می کند و در نهایت منجر به دیابت می شود. مقاومت به انسولین و سایر علائم اغلب تا بلوغ یا بعد از آن آشکار نمی شوند. این وضعیت معمولاً تهدید کننده زندگی نیست.

سندرم رابسون-مندنهال:

افرادی که به سندرم رابسون-مندنهال مبتلا هستند از قبل تولد به طور غیرعادی کوچک هستند. نوزادان مبتلا به این بیماری رشد نمی کنند و با سرعت مورد انتظار وزن اضافه نمی کنند.

افراد مبتلا به سندرم رابسون-مندنهال در اوایل زندگی علائم و نشانه ها را بروز می دهند و تا نوجوانی یا 20 سالگی زندگی می کنند. مرگ در این بیماری معمولاً از عوارض مرتبط با دیابت ناشی می شود.

سندرم دونوهو:

افراد مبتلا به این سندروم، قبل از تولد به طور غیرعادی کوچک هستند و نوزادان مبتلا در رشد خود ناتوان هستند. علائم اضافی که بلافاصله پس از تولد آشکار می شوند عبارت از کمبود بافت چربی زیر پوست، تحلیل رفتن (آتروفی) عضلات و رشد بیش از حد موهای بدن (هیرسوتیسم) هستند. اکثر کودکان مبتلا به این عارضه بیشتر از 2 سالگی زنده نمی مانند.

سایر شرایط ارثی که باعث مقاومت به انسولین می شوند عبارتند از:

دیستروفی میوتونیک:

این وضعیت نوعی دیستروفی عضلانی است که بر عضلات، چشم‌ها و اندام‌های سیستم غدد درون ریز، که شامل پانکراس نیز می‌شود، تأثیر می‌گذارد. حساسیت عضلانی به انسولین در افراد مبتلا به دیستروفی میوتونیک حدود 70 درصد کاهش می یابد که همین منجر به مقاومت به انسولین می شود.

سندرم آلستروم:

این سندروم یک بیماری ارثی نادر است که با از دست دادن پیشرونده بینایی و شنوایی، کاردیومیوپاتی متسع، چاقی، دیابت نوع 2 و کوتاهی قد مشخص می شود.

سندرم ورنر:

این بیماری یک اختلال پیشرونده نادر است که با ظهور تسریع غیرمعمول پیری (پروجریا) مشخص می شود. این سندروم بر بسیاری از جنبه های بدن از جمله تولید غیر طبیعی انسولین و مقاومت در برابر اثرات انسولین تأثیر می گذارد.

لیپودیستروفی ارثی:

لیپودیستروفی ارثی وضعیتی است که در آن بدن به درستی چربی را استفاده و ذخیره نمی کند. علت اصلی مقاومت به انسولین در لیپودیستروفی این است که گلوکز اضافی نمی تواند در بافت چربی ذخیره شود.

مقاومت به انسولین چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص مقاومت به انسولین دشوار است زیرا آزمایش معمولی برای آن وجود ندارد و تا زمانی که لوزالمعده انسولین کافی برای غلبه بر مقاومت تولید می کند، هیچ علامتی نخواهید داشت.

از آنجایی که هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند مستقیماً مقاومت به انسولین را تشخیص دهد، پزشک شما فاکتورهای زیر را هنگام ارزیابی مقاومت به انسولین در نظر می گیرد:

• تاریخچه پزشکی
• سابقه خانوادگی
•  معاینه بدنی
• علائم و نشانه ها
• نتایج آزمون

چه آزمایشاتی برای ارزیابی مقاومت به انسولین انجام خواهد شد؟

پزشک ممکن است آزمایش های خون زیر را برای تشخیص مقاومت به انسولین، پیش دیابت یا دیابت تجویز کند:

• گلوکز: ممکن است از گلوکز پلاسما ناشتا (FPG) یا تست تحمل گلوکز (GTT) برای غربالگری، تشخیص ویا پایش پیش دیابت، دیابت نوع 2 یا دیابت بارداری استفاده شود.
• هموگلوبین گلیکوزیده (A1c): این آزمایش میانگین سطح گلوکز خون را در سه ماه گذشته نشان می دهد.
• پانل لیپید: گروهی از آزمایشات است که لیپیدهای خاص خون مانند کلسترول تام، کلسترول LDL، کلسترول HDL و تری گلیسیرید را اندازه گیری می کند.

همچنین ممکن است پزشک آزمایش‌هایی را سفارش دهد که می‌توانند به تشخیص سایر بیماری‌های مرتبط با مقاومت به انسولین، مانند سندرم متابولیک، بیماری‌های قلبی عروقی و سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS) کمک کنند.

مقاومت به انسولین چگونه درمان می شود؟

از آنجایی که همه عواملی که در ایجاد مقاومت به انسولین نقش دارند، مانند عوامل ژنتیکی و سن قابل درمان نیستند، اصلاح سبک زندگی درمان اولیه مقاومت به انسولین است.

اصلاحات سبک زندگی عبارتند از:

• داشتن یک رژیم غذایی سالم: پزشک یا متخصص تغذیه ممکن است بیمار را از خوردن مقادیر زیاد کربوهیدرات ها (که تولید انسولین اضافی را تحریک می کند) بازدارد و مصرف کمتر چربی ناسالم، شکر، گوشت قرمز و نشاسته های فرآوری شده را توصیه کند. در عوض، آنها توصیه می‌کنند که رژیم غذایی حاوی غذاهای کامل و شامل سبزیجات، میوه‌ها، غلات کامل، ماهی و مرغ بدون چربی باشد.
• فعالیت بدنی: انجام منظم فعالیت بدنی با شدت متوسط ​​به افزایش مصرف انرژی گلوکز و بهبود حساسیت عضلات به انسولین کمک می کند. یک جلسه ورزش با شدت متوسط ​​می تواند جذب گلوکز را حداقل تا 40 درصد افزایش دهد.
• از دست دادن وزن اضافی: پزشک ممکن است تلاش برای کاهش وزن اضافی را برای درمان مقاومت به انسولین توصیه کند. یک مطالعه نشان داد که کاهش 7 درصد از وزن اضافی می تواند شروع دیابت نوع 2 را تا 58 درصد کاهش دهد.

با گذشت زمان، تغییرات سبک زندگی می تواند منجر به موارد زیر شود:

• افزایش حساسیت به انسولین (کاهش مقاومت به انسولین)
• کاهش سطح گلوکز خون
• کاهش فشار خون
• کاهش سطح تری گلیسیرید و کلسترول LDL (“بد”)
• افزایش سطح کلسترول HDL (“خوب”)

می‌توانید علاوه بر پزشک معمولی خود، با سایر ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی، مانند متخصص تغذیه و متخصص غدد، کار کنید تا به یک برنامه درمانی فردی که بهترین اثر را برای شما دارد، برسید.

چه داروهایی برای درمان مقاومت به انسولین استفاده می شود؟

در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که به طور خاص مقاومت به انسولین را درمان کند، پزشک ممکن است داروهایی را برای درمان بیماری‌های هم‌زمان تجویز کند.

برخی از نمونه داروها عبارتند از:

• داروی فشار خون
• متفورمین برای دیابت
• استاتین ها برای کاهش کلسترول LDL.

آیا می توان مقاومت به انسولین را معکوس کرد؟

مقاومت به انسولین علل و عوامل متعددی دارد. در حالی که تغییرات سبک زندگی، مانند خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و کاهش وزن اضافی، می تواند حساسیت به انسولین را افزایش داده و مقاومت به انسولین را کاهش دهد، همه علل برگشت پذیر نیستند.

با پزشک خود در مورد آنچه که می توانید برای مدیریت مقاومت به انسولین انجام دهید، صحبت کنید.

رژیم غذایی چگونه می تواند بر مقاومت به انسولین تأثیر بگذارد؟

رژیم غذایی تأثیر زیادی بر میزان سطح قند خون و انسولین دارد. غذاهای بسیار فرآوری شده، پر کربوهیدرات و پرچرب به انسولین بیشتری نیاز دارند.

به طور کلی، خوردن غذاهایی که دارای شاخص گلیسمی پایین تا متوسط ​​هستند و محدود کردن غذاهایی که دارای شاخص گلیسمی بالا هستند می تواند به شما در معکوس کردن و یا مدیریت مقاومت به انسولین کمک کند.

خوردن غذاهای حاوی فیبر به تنظیم سطح قند خون کمک می کند زیرا هضم فیبر در بدن زمان بیشتری می برد، به این معنی که سطح قند خون آنقدرها بالا نمی رود.

شاخص گلیسمی (GI) اندازه گیری است که غذاهای حاوی کربوهیدرات ها را بر اساس میزان تأثیر آنها بر سطح قند خون رتبه بندی می کند. بنیاد شاخص گلیسمی (GIF) GI در این شاخص غذاها را به صورت کم، متوسط ​​یا زیاد طبقه‌بندی می‌کند و گلوکز خالص را به عنوان مرجع در 100 رتبه طبقه‌بندی می‌کند:

•  GI پایین: 55 یا کمتر.
•  GI متوسط: 56-69.
•  GI بالا: 70 یا بیشتر

غذاهای با GI بالا، معمولاً کربوهیدرات و یا قند زیاد و محتوای فیبر کمی دارند یا بدون فیبر هستند. غذاهای با GI پایین معمولاً دارای مقادیر کم کربوهیدرات و مقادیر بالاتر فیبر هستند.

نمونه هایی از غذاهای با GI بالا عبارتند از:

•  نان سفید
• سیب زمینیها
• غلات صبحانه
• کیک و کلوچه
• میوه هایی مانند هندوانه و خرما

نمونه هایی از غذاهای با GI پایین عبارتند از:

• لوبیا و حبوبات
• میوه هایی مانند سیب و توت
• سبزیجات غیر نشاسته ای مانند مارچوبه، گل کلم و سبزیجات برگ دار
• آجیل و خشکبار
• لبنیات، ماهی و گوشت

همیشه قبل از ایجاد تغییرات شدید در رژیم غذایی خود با پزشک صحبت کنید.

عوامل خطر برای ایجاد مقاومت به انسولین چیست؟

برخی عوامل خطر ژنتیکی و سبک زندگی احتمال ابتلا به مقاومت به انسولین یا پیش دیابت را افزایش می دهد. عوامل خطر عبارتند از:

• اضافه وزن یا چاقی، به خصوص چربی اضافی در اطراف شکم
• داشتن 45 سال یا بیشتر
• داشتن یکی از بستگان درجه یک (والدین یا خواهر و برادر) مبتلا به دیابت
• داشتن سبک زندگی کم تحرک
• برخی از شرایط سلامتی، مانند فشار خون بالا و سطوح غیر طبیعی کلسترول
• سابقه دیابت بارداری
• سابقه بیماری قلبی یا سکته مغزی
• داشتن یک نوع اختلالات خواب، مانند آپنه خواب
• سیگار کشیدن

افراد با پیشینه های نژادی یا قومی زیر نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به مقاومت به انسولین یا پیش دیابت هستند:

• آسیایی آمریکایی
• سیاه پوست ها
•  اسپانیایی لاتینی
• مردم بومی آلاسکا
• مردم بومی قاره ایالات متحده
• مردم بومی جزایر اقیانوس آرام

اگرچه نمی‌توانید برخی از عوامل خطرزا برای مقاومت به انسولین، مانند سابقه خانوادگی یا سن را تغییر دهید، می‌توانید با حفظ وزن مناسب، خوردن یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم، شانس ابتلا به آن را کاهش دهید.

چشم انداز مقاومت به انسولین چیست؟

چشم انداز مقاومت به انسولین به عوامل مختلفی از جمله عوامل زیر بستگی دارد:

• علت مقاومت به انسولین
• شدت مقاومت به انسولین
• اینکه سلول های تولید کننده انسولین چقدر خوب کار می کنند
• چقدر مستعد ابتلا به عوارض ناشی از مقاومت به انسولین هستید
• پایبندی به درمان و پاسخ بدن شما به درمان

افراد ممکن است مقاومت خفیفی به انسولین داشته باشند که هرگز به پیش دیابت یا دیابت نوع 2 تبدیل نشود. همچنین می توانند نوعی مقاومت به انسولین داشته باشند که با تغییرات سبک زندگی قابل برگشت یا بسیار قابل کنترل است.

برای برخی از افرادی که شرایط ارثی دارند که باعث مقاومت شدید به انسولین می شود، این امر می تواند تهدید کننده زندگی یا منجر به مرگ شود.

اگر مقاومت به انسولین دارید، از پزشک خود در مورد آنچه می توانید انتظار داشته باشید و بهترین روش برای مدیریت آن بپرسید.

عوارض مقاومت به انسولین چیست؟

اکثر عوارضی که می تواند از مقاومت به انسولین ایجاد شود مربوط به ایجاد عوارض عروقی (رگ خونی) به دلیل افزایش سطح قند خون و افزایش سطح انسولین (هیپرانسولینمی) است.

همه کسانی که مقاومت به انسولین دارند، دچار عوارض نمی شوند. اگر مقاومت به انسولین، دیابت نوع 2 یا سندرم متابولیک برای شما تشخیص داده شده است، باید به طور منظم به پزشک مراجعه کرده و برنامه درمانی خود را برای جلوگیری از این عوارض دنبال کنید.

چه زمانی باید در مورد مقاومت به انسولین به پزشک مراجعه کنم؟

اگر مقاومت به انسولین یا شرایط مرتبط با مقاومت به انسولین برای شما تشخیص داده شده است، مهم است که به طور منظم به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که سطح قند خون شما در محدوده سالم است و درمان موثر بوده است. اگر علائم قند خون بالا یا پیش دیابت را تجربه می کنید، با پزشک تماس بگیرید.

آنها می توانند آزمایش های ساده ای را برای بررسی سطح قند خون انجام دهند. اگر سابقه خانوادگی دیابت یا شرایطی دارید که می تواند باعث مقاومت به انسولین شود نیز با پزشک خود در مورد خطر ابتلا به مقاومت به انسولین صحبت کنید.

چه سوالاتی باید از پزشک پرسید؟

اگر مقاومت به انسولین برای شما تشخیص داده شده است، این سوالات را از پزشک بپرسید:

• چه چیزی باعث مقاومت به انسولین من می شود؟
• برای افزایش حساسیت به انسولین چه کنم؟
• خطر ابتلا به پیش دیابت یا دیابت نوع 2 در من چقدر است؟
• آیا دارویی هست که بتوانم مصرف کنم؟
• آیا برای مقاومت به انسولین باید به متخصص مراجعه کنم؟

سخن پایانی

مقاومت به انسولین یک وضعیت پیچیده است که می تواند به طرق مختلف بر سلامت انسان تأثیر بگذارد. از آنجایی که تا زمانی که این وضعیت به پیش دیابت یا دیابت نوع 2 تبدیل نشود هیچ علامتی ندارد.

بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که سعی کنید با حفظ وزن مناسب، ورزش منظم و رژیم غذایی سالم از مقاومت به انسولین جلوگیری کرده و آن را معکوس کنید.

متأسفانه، همه علل مقاومت به انسولین قابل پیشگیری یا درمان نیستند. اگر در مورد خطر ابتلا به مقاومت به انسولین یا شرایط مرتبط با آن سؤالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها آنجا هستند تا به شما کمک کنند.

منبع : my.clevelandclinic