انواع ایمپلنت مورد استفاده در استخوان کدامند؟

در طی عمل جراحی برای درمان تثبیت داخلی شکستگی استخوان، در ابتدا قطعات استخوانی به تراز عادی خود منتقل می‌شوند. سپس به‌ وسیله ایمپلنت‌های استخوانی مخصوصی مانند ورق‌، پیچ‌، میخ و میله و سیم به‌هم متصل می‌شوند.

در مقاله «انواع ایمپلنت مورد استفاده در استخوان کدامند؟» می‌خوانیم:


در روش درمانی تثبیت داخلی شکستگی، بیمار مدت کوتا‌ه‌تری را در بیمارستان بستری می‌شود و می‌تواند زودتر فعالیت‌های عادی خود را از سر بگیرد. علاوه بر این، در این روش درمانی، به‌طرز چشمگیری از خطر جوش‌نخوردگی (ترمیم نادرست) و ناهنجاری‌های استخوانی (ترمیم در وضعیت نامناسب) کاسته می‌شود.

هنگامی که استخوانی می‌شکند، باید کاملا ثابت نگه داشته و از آن حمایت شود تا به‌ مرور ترمیم، امکان تحمل وزن و حرکات بدن را داشته باشد.

در قرن گذشته، پزشکان برای ثابت نگه داشتن استخوان در خارج از بدن به گچ و آتل متکی بودند. اما با ظهور روش‌های عمل جراحی استریل (عاری از باکتری)، از خطر عفونت در هنگام عمل‌های جراحی به طرز چشمگیری کاسته شد و پزشکان این اجازه را یافتند که شکستگی‌های استخوانی را در داخل بدن نیز ثابت نگه دارند.  

ایمپلنت‌های استخوانی که برای تثبیت داخلی مورد استفاده قرار می‌گیرند از جنس فولاد ضد زنگ و تیتانیوم هستند. این مواد دوام و استحکام بسیار بالایی دارند و همین باعث شده که به پرکاربردترین مواد در ساخت ایمپلنت‌های استخوانی تبدیل شوند.

در صورتی که به جای تثبیت نیاز به تعویض مفصلی باشد، ایمپلنت‌های استخوانی از جنس کبالت یا کروم مورد استفاده قرار می‌گیرند. ایمپلنت‌های استخوانی با بدن سازگار هستند و به‌ندرت باعث بروز آلرژی یا حساسیت در بدن می‌شوند. 

معرفی انواع ایمپلنت مورد استفاده در استخوان

انواع متفاوت ایمپلنت مورد استفاده در استخوان را در این قسمت شرح می‌دهیم.

ورق

ورق‌های استخوانی به مانند آتل‌ عمل می‌کنند و قطعات استخوانی شکسته را به هم وصل کرده و محکم نگه می‌دارند. ورق‌های استخوانی با پیچ به استخوان وصل می‌شوند. برداشتن ورق‌های ایمپلنت استخوانی بعد از بهبود شکستگی اختیاری است.

پیچ

پیچ برای تثبیت داخلی بیشتر از هر نوع ایمپلنت استخوان دیگری کاربرد دارد. با اینکه پیچ ابزار ساده‌ای به حساب می‌آید، اما بر حسب نوع شکستگی انواع مختلفی از پیچ موجود است که نحوه‌ی استفاده از آن‌ها نیز با هم متفاوت است.

استخوان شکسته در مچ پای این بیمار با ورق و پیچ در وضعیت مناسب نگه داشته شده است

همین‌طور پیچ‌هایی با اندازه‌های مختلف برای استخوان‌های مختلف در دسترس است. امکان دارد پیچ به تنهایی برای تثبیت شکستگی استخوان به کار رود و یا اینکه همراه با ایمپلنت‌های استخوانی دیگر مانند ورق، میله و میخ استفاده شود. پیچ هم مانند ورق می‌تواند پس از بهبودی از استخوان برداشته شود یا اینکه در ناحیه شکستگی باقی بماند.

میله و میخ داخلی

در شکستگی برخی استخوان‌های بلند بهترین روش برای ثابت نگه داشتن استخوان تعبیه میله‌ای در حفره‌ی مرکزی استخوان (که مغز استخوان در آن قرار دارد) است.

همانطور که در تصویر می‌بینید. در هر انتهای میله پیچ به کار می‌رود که از چرخیدن و شل شدن شکستگی جلوگیری می‌کند و میله را محکم در جای خودش نگه می‌دارد. میله‌ها و پیچ‌های به کار رفته در این روش برای درمان شکستگی استخوان ممکن است بعد از بهبودی همچنان در استخوان باقی گذاشته شوند. این روش ایمپلنت استخوانی برای اکثر شکستگی‌ها در استخوان ران و درشت‌نی به کار می‌رود.

میله و سیم

سیم معمولا برای وصل کردن استخوان‌ها به هم مورد استفاده قرار می‌گیرد. از سیم عموما برای نگه داشتن قطعات استخوانی کوچکی استفاده می‌شود که نمی‌توان از پیچ برای تثبیت آن استفاده کرد.

در این عکس رادیولوژی شکستگی آرنج یک بیمار خردسال را مشاهده می‌کنید که با دو پین یا ميله در وضعیت صحیح قرار داده شده است. میله‌های فلزی با شروع بهبودی از بدن بیمار خارج می‌شوند

در موارد بسیاری، سیم همراه با سایر ایمپلنت‌های داخلی استخوان به کار می‌رود. با این وجود، می‌توان از سیم به تنهایی برای ترمیم شکستگی‌های کوچک در استخوان‌های دست و پا استفاده کرد. عموما سیم بعد از مدتی از بدن خارج می‌شود، امکان دارد برای برخی شکستگی‌ها به‌صورت کامل در بدن باقی گذاشته شود. 

تثبیت‌کننده خارجی

تثبیت‌کننده خارجی یا اکسترنال فیکساتور همچون یک بست ثابت نگهدارنده عمل می‌کند و استخوان‌های شکسته را در وضعیت مناسبی ثابت نگه می‌دارد. در روش درمان تثبیت‌کننده خارجی، میله‌های فلزی یا پیچ‌ها با برش‌های کوچکی در پوست و عضله در استخوان قرار داده می‌شوند و به یک میله‌ای خارج از بدن متصل می‌شوند. به همین جهت و از آنجایی که میله‌ها درون استخوان قرار داده می‌شوند، نباید ثبیت‌کننده‌های خارجی را با آتل‌های معمولی اشتباه گرفت. 

در بسیاری موارد، از تثبیت‌کننده‌های خارجی برای درمان موقت شکستگی‌های استخوانی استفاده می‌شود. به جهت سهولت در استفاده، در اغلب مواردی که بیمار هنوز آمادگی لازم برای عمل جراحی طولانی‌مدت را ندارد از تثبیت‌کننده خارجی استفاده می‌شود.

تثبیت‌کننده خارجی تا زمانی که بیمار بتواند به شرایط لازم برای عمل جراحی برسد، ثبات موقت مناسبی را برای ناحیه‌ی شکسته فراهم می‌کند.

استخوان ران بیمار با روش تثبیت‌کننده خارجی، ثابت و بی‌حرکت نگه داشته شده است. تثبیت‌کننده‌های خارجی در هنگام عمل جراحی ترمیمی برداشته می‌شوند

همین‌طور در سایر موارد از تثبیت‌کننده خارجی برای ثابت نگه داشتن استخوان آسیب‌دیده تا زمان ترمیم کامل استفاده می‌شود. احتمال بروز التهاب یا عفونت نیز با تثبیت‌کننده‌های خارجی وجود دارد، اما این موارد با مراقبت از زخم یا مصرف آنتی‌بیوتیک‌ به‌راحتی قابل رفع هستند. 

سایر روش‌ها

شرایط استریل در عمل‌های جراحی و همین‌طور پیشرفت در روش‌های جراحی، به طرز چشمگیری از خطر ابتلا به عفونت در هنگام استفاده از روش درمانی تثبیت داخلی کاسته، اما باز هم خطر عفونت وجود دارد. در این موارد، شدت شکستگی، ناحیه‌ی آسیب دیدگی و وضعیت سلامتی خود فرد تاثیرگذار هستند. علاوه بر این، هیچ روشی بی‌عیب و نقص نیست. ممکن است شکستگی استخوان ترمیم نشود یا ورق یا میله شکسته و تغییر شکل دهد.

در همین حال، برخی شایعات نیز وجود دارد که باقی گذاشتن طولانی مدت ایمپلنت‌های استخوانی در بدن، موجب ابتلا به سرطان می‌شود. اما شواهد بسیار اندکی از این موارد در دست است و اکثر تحقیقات علمی صورت گرفته نیز خلاف این ادعا را به اثبات رساندند. 

منبع:

orthoinfo.aaos.org

محتوای این مقاله صرفا برای افزایش اطلاعات عمومی شماست و به منزله تجویز پزشکی نیست.
ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.