روشهای کاشت ریش
کاشت ریش یکی از روشهای رایج ترمیم موی صورت است که برای پوشاندن جای زخمها، برطرف کردن بخشهای بدون مو یا پرپشت کردن ریش انجام میشود.
در نوشته چگونگی کاشت ریش، میخوانید:
شاید برای افرادی که ریششان بهطور طبیعی و کامل رشد میکند، موضوع کاشت ریش خیلی عجیب باشد. اما این روش درمان مناسب افرادی است که برای داشتن ریش کامل به کمک نیاز دارند.
کاشت مو در صورت به عنوان ترمیم مو در منطقهای از صورت که در آن رشد مو نازک بوده یا به کلی از بین رفته است، تعریف میشود. از این روش برای ترمیم سبیل یا ریش بزی و نیز ریش گونه، خط ریش و هر جایی روی صورت که داشتن مو مطلوب است، حتی اگر قبل از آن هیچ مویی در آن منطقه خاص وجود نداشته است، استفاده میشود.
کاشت مو در صورت همچنین با هدف پنهان کردن زخمهای ناشی از آکنه یا دیگر انواع زخمها استفاده میشود. ریزش موهای صورت به علتهای مختلفی اتفاق میافتد. این امر میتواند نتیجهای از جراحت، جراحی، سوختگی، الکترولیز، لیزر موهای زائد یا ژنتیک باشد.
ریش تاثیر مهمی روی شخصیت و هویت فردی دارد. بسیاری از افرادی که برای کاشت ریش به کلینیکها مراجعه میکنند، افرادی هستند که موهای بسیار کمی روی صورت خود دارند. آنها به دنبال این هستند که ریشهای ضخیمتر و پرپشتتری داشته باشند که البته همیشه ایجاد تغییری که مدنظر این افراد است، چندان آسان نیست.
کاشت ریش برای چه کسانی توصیه میشود؟
رویکرد کاشت ریش برای کسانی که برخی از مناطق ریش آنها فاقد مو بوده و ظاهری تکهتکه پیدا کرده است، مناسب است. کاشت مو در صورت میتواند برای افراد دارای الگوی ریزش موی مردانه (MPH) نیز موثر باشد و بنابراین، این افراد، واجد شرایط این نوع درمان هستند.
این روش درمان برای بیماران مبتلا به Alopecia Universalis که مویی رو کل بدن ندارند، مناسب نیست. این بیماری شکل پیشرفتهای از طاسی منطقهای است. طاسی منطقهای موجب ایجاد تکههای گرد بیمو روی سر میشود. تصور میشود اثر متقابل بین عوامل محیطی و ژنتیک در آغاز این بیماری نقش داشته باشند.
روش کاشت ریش
بهمنظور پیوند مو از دو روش FUT و FUE استفاده میشود. تفاوت اصلی بین روشهای کاشت موی FUT ( پیوند واحدی فولیکول) و FUE (استخراج واحدی فولیکول) در این است که جراح در روش FUT نواری از پوست ناحیه دهنده را برمیدارد و سپس از آن پوست فولیکولها بهصورت انفرادی استخراج کرده و به مناطق بدون مو منتقل میکند. در روش FUE، فولیکولها برای کاشت در ناحیه مورد نیاز، بهصورت انفرادی از روی پوست سر برداشته میشوند. اینکه کدام تکنیک برای بیمار مناسبتر است، به عوامل مختلفی بستگی دارد.
دربسیاری از کلینیکها از رویکرد FUE برای کاشت ریش استفاده میشود. فولیکولهای مو بهصورت انفرادی با استفاده از ابزار مخصوصی که کمترین جای زخم را بر جای میگذارد، از پوست سر جدا شده و سپس به کمک یک میکروسکوپ برای پیوند روی پوست صورت آماده میشوند. پزشک فولیکولهای مو را به مناطقی از ریش که دارای زخم یا بدون مو بوده یا مناطقی که مد نظر بیمار است، انتقال میدهد. لازم است فولیکولها در منطقه گیرنده با زاویه و تراکم مشابه با الگوی طبیعی رشد مو پیوند شوند تا ریش ظاهری طبیعی پیدا کند.
آیا پیوند ریش دائمی است؟
همچون کاشت مو، کاشت ریش دائمیترین درمان ترمیمی است. فولیکولهای مو از ناحیهای از پوست سر که احتمال ریزش موهای آن در اثر افزایش سن بسیار کم است، برداشته میشوند. این بدان مفهوم است که رشد این موها تا چندین سال ادامه خواهد داشت. البته این احتمال وجود دارد که با افزایش سن، موهای باقیمانده روی صورت دچار تغییر شوند و ظاهر فردی که کاشت ریش انجام داده تغییر کند. این امر معمولا طی مراحل مشاوره با فرد متقاضی مطرح میشود.
در فرایند کاشت ریش حدود ۴ تا ۷ هزار فولیکول مو به ناحیه ریش پیوند زده میشود. البته در بسیاری از موارد، برای یک ریش کامل فقط به ۲۵۰۰ فولیکول نیاز است. گاهی اوقات نیز برای اینکه ضخامت و پرپشتی طبیعی ریش حفظ شود، به جای پیوند فولیکولها به صورت جداگانه، از پیوند دو مو با هم استفاده میشود.
نتیجه عمل کاشت ریش: این رویکرد معمولا موفقیتآمیز است اما در برخی موارد باید حین انجام عمل مواردی را مد نظر قرار داد. ضمن اینکه انتظار فرد متقاضی نیز باید مورد توجه قرار گیرد. گاهی آنچه او انتظار دارد، عملی نیست.
ساختار: مویی که از سایر نقاط بدن برداشته و در ناحیهی ریش کاشته میشود، ازلحاظ کیفیت با مویی که به طور طبیعی در ناحیه ریش میروید، یکسان نیست. به طور کلی مویی که در پوست سر رشد میکند، از موهای بخشهای دیگر بدن متفاوت است.
ریشه موهای روی بدن تنها حاوی یک مو است. از طرف دیگر، یک ریشه موی سالم قابل رشد که از پوست سر برداشته میشود، حاوی دو یا تعداد بیشتری مو است. بنابراین زمانی که یک ریشه برداشته شده از پوست سر روی صورت بیمار کاشت میشود، دشوار است که در جهت طبیعی رشد مو رشد کند. پزشکی که این کار را انجام میدهد باید بتواند مناسبترین ریشهها را برای برداشت از منطقهدهنده پوست سر تشخیص دهد.
ضخامت مو: موهای برداشته شده از پوست سر از نظر ضخامت با موهای طبیعی ریش متفاوتند؛ آنهایی که از پوست سر برداشته میشوند، از موهایی که در ناحیه ریش میرویند، نازکترند. ضخامت بیشتر موهای طبیعی ریش موجب آسیبپذیری بیشتر موهای پیوند شده میشود و آنها را دربرابر شکستگی و چند شاخه شدن حساس میکند.
تراکم موی ریش نیز همانند تراکم موی سر نخواهد بود. به همین خاطر، کنترل جهت رشد مو پس از کاشت دشوار است.
سطح رشد این دو نوع از مو نیز یکسان نیست. موی گرفته شده از پوست سر ممکن است سریعتر از موی طبیعی ریش رشد کند. این امر میتواند روی ظاهر فرد تاثیر داشته و موجب نارضایتی وی از نتیجهی عمل شود.
گاهی اوقات کاشت مو در صورت موجب ایجاد زخمهایی در اطراف موهای کاشته شده میشود که ممکن است وقتی موهای ریش اصلاح شوند، جای این زخمها دیده شود. این زخمها معمولا آزاردهنده بوده و هنگام اصلاح صورت ممکن است خونریزی کنند زیرا سطح آنها با دیگر بخشهای پوست یکسان نیست. احتمال بروز این تاثیرات بهویژه اگر عمل کاشت ریش به وسیله فردی غیرمتخصص و بیتجربه انجام گیرد، بسیار بیشتر است.
سخن پایانی: کاشت ریش، روش درمانی مناسبی برای افراد دارای زخم در ناحیه ریش یا افرادی که بخشهایی از قسمت ریش آنها بدون مو است، میباشد ولی اگر به وسیله فرد متخصص انجام نشود، عوارضی را به همراه داشته و ممکن است نتیجه دلخواه حاصل نشود.
منابع: