تفاوت لنفوم و سرطان خون(لوسمی) چیست؟

سرطان می تواند تمام قسمت های بدن از جمله خون را درگیر کند. لوسمی و لنفوم از انواع سرطان خون هستند. در حالی که این دو سرطان علائم خاصی دارند، اما تفاوت هایی در منشاء، علائم و درمان آنها وجود دارد.

تفاوت لوسمی و لنفوم

لوسمی : معمولاً یک بیماری با سیر آهسته است، بنابراین ممکن است فوراً متوجه علائم  نشوید. با گذشت زمان، اثرات مازاد گلبول‌های سفید همراه با کاهش تعداد گلبول‌های قرمز خون می‌تواند بر بدن تأثیر بگذارد.

لوسمی می تواند حاد یا مزمن باشد. در لوسمی حاد، سرطان به سرعت گسترش می یابد. لوسمی مزمن شایع تر است و در مراحل اولیه کندتر رشد می کند. چهار نوع اصلی سرطان خون وجود دارد که هر کدام بر اساس سرعت رشد و منشا سلول های سرطانی مانند زیر طبقه بندی می شوند.

1. لوسمی میلوئید حاد
2. لوسمی میلوئید مزمن
3. لوسمی لنفوسیتی حاد
4. لوسمی لنفوسیتی مزمن

لنفوم : سرطان لنفوم به طور خاص بر غدد لنفاوی تأثیر می گذارد. نوع لنفوم بر اساس منشا سلول های سرطانی مشخص می شود. برخی موارد از سیستم لنفاوی شروع می شود، در حالی که برخی دیگر از گلبول های سفید شروع می شوند. به این سرطان ها لنفوم غیر هوچکین نیز گفته می شود. این سرطان ها زمانی رخ می دهند که سلول های T یا B در گلبول های سفید غیر طبیعی می شوند.

از سوی دیگر، بیماری هوچکین سرطانی است که منشا آن بزرگ شدن غدد لنفاوی است. بعد از آن به سایر غدد لنفاوی و در نهایت به سایر اندام ها مانند ریه ها گسترش می یابد. بیماری هوچکین به اندازه لنفوم غیر هوچکین شایع نیست.

علائم شما به لوسمی، بیماری هوچکین یا لنفوم غیر هوچکین بستگی دارد.

علل

لوسمی و لنفوم هر دو ناشی از مشکلات گلبول های سفید شما هستند.

با لوسمی، مغز استخوان شما تعداد زیادی گلبول سفید تولید می کند که به طور طبیعی مانند سلول های خونی با پیری طبیعی از بین نمی روند. آنها به تقسیم شدن ادامه می دهند و در نهایت گلبول های قرمز سالم را تصاحب می کنند. این امر مشکل ساز می شود زیرا بدن شما برای انتقال طبیعی اکسیژن و مواد مغذی به گلبول های قرمز خون وابسته است. لوسمی ممکن است به طور مشابه در غدد لنفاوی شروع شود.

لنفوم اغلب در غدد لنفاوی، که بافت های کوچکی هستند که به بدن شما در مبارزه با عفونت کمک می کنند، شروع می شود. انواع خاصی از لنفوم نیز ممکن است به دلیل گسترش گلبول های سفید غیرطبیعی در سایر قسمت های بدن ایجاد شود.

عوامل خطر

سرطان خون شایع ترین سرطان دوران کودکی است. لوسمی حاد بیشتر موارد لوسمی در کودکان را تشکیل می دهد.

بزرگسالان نیز ممکن است به سرطان خون مبتلا شوند. لوسمی لنفوسیتی مزمن شایع ترین نوع لوسمی مزمن در میان بزرگسالان است. بزرگسالان همچنین می توانند به لوسمی حاد یا لوسمی میلوژن مزمن مبتلا شوند. در حالی که عواملی وجود دارند که ممکن است خطر ابتلا به سرطان خون را افزایش دهند، برخی از افراد زمانی که هیچ فاکتور خطری ندارند به سرطان خون مبتلا می شوند و سایر افراد با عوامل خطر شناخته شده هرگز به این سرطان مبتلا نمی شوند.

عوامل خطر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سابقه خانوادگی لوسمی
• قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص
• سیگار کشیدن
• اختلالات ژنتیکی
• شیمی درمانی یا پرتودرمانی قبلی

لنفوم هوچکین بیشتر در افراد بین 15 تا 55 سال و بالاتر دیده می شود. لنفوم غیر هوچکین ممکن است در هر سنی رخ دهد.

اولین قدم در تشخیص سرطان خون، آزمایش خون و آزمایش سلول های خونی است. اگر آزمایش نشان دهد که شمارش انواع مختلف سلول‌های خونی شما غیرطبیعی است، پزشک ممکن است به سرطان خون مشکوک شود. پزشک شما همچنین ممکن است برای کمک به تایید تشخیص، بیوپسی مغز استخوان را تجویز کند. نتایج اولیه در کمتر از 24 ساعت در دسترس است. یک گزارش مفصل، که می تواند اطلاعات مفیدی را برای برنامه درمانی شما در اختیار پزشک قرار دهد، ممکن است چند هفته طول بکشد.

بیوپسی مغز استخوان ممکن است کمی ناراحت کننده باشد، اما یک روش نسبتا سریع است. معمولا حدود 20 دقیقه طول می کشد و نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد. پزشک شما احتمالاً نمونه را از استخوان لگن شما خواهد گرفت. آنها از یک بی حس کننده موضعی برای بی حس کردن ناحیه در طول عمل استفاده می کنند. ممکن است برای مدت کوتاهی پس از بیوپسی درد مبهم در لگن خود داشته باشید.

برای تشخیص لنفوم، پزشک باید از بافت آسیب دیده نمونه برداری کند. آنها این روش را با استفاده از بی حسی موضعی انجام می دهند. در برخی موارد، ممکن است به بیهوشی عمومی نیاز داشته باشید، به این معنی که در طول عمل بیهوش خواهید شد. اگر لنفوم دارید، پزشک ممکن است بیوپسی مغز استخوان یا اسکن بدن را برای کمک به تعیین مرحله سرطان شما تجویز کند.

وضعیت پیشرفت بیماری

درمان لوسمی بر اساس وضعیت شما در هنگام تشخیص، معلوم می شود. اگر سرطان به کندی حرکت می کند، پزشک ممکن است از رویکرد «انتظار مراقب» استفاده کند. این بیشتر برای لوسمی لنفوسیتی مزمن که اغلب بدون علامت است، به کار می رود.

اگر پزشک شما تصمیم به ادامه درمان بگیرد، روی درمان هایی تمرکز می کند که از تشکیل سلول های غیر طبیعی در خون و غدد لنفاوی جلوگیری می کند. این درمان ها می تواند شامل موارد زیر باشد:

• شیمی درمانی
• پیوند سلول های بنیادی
• درمان هدفمند یا داروهایی که از رشد غیر طبیعی سلولی بیشتر جلوگیری می کنند

گزینه های درمانی لنفوم مانند لوسمی به میزان تشخیص سرطان بستگی دارد. برای بیماری هوچکین، اگر سلول‌های سرطانی هنوز در غدد لنفاوی باشند، راحت‌تر درمان می‌شوند. رایج ترین درمان برای این نوع لنفوم شیمی درمانی و پرتودرمانی است.

از این درمان ها برای درمان بیماری غیر هوچکین نیز استفاده می شود. پزشک شما همچنین ممکن است از درمان های دیگری مشابه درمان های مورد استفاده برای لوسمی استفاده کند. برای مثال، ممکن است از درمان هدفمند برای جلوگیری مستقیم از غیر طبیعی شدن گلبول های سفید خون استفاده کنند.

چشم انداز

سرطان خون و لنفوم کندتر از سایر سرطان ها رشد می کنند. اگر در مراحل اولیه تشخیص داده شود، معمولاً درمان سرطان خون آسان‌تر است. رشد آهسته لوسمی و لنفوم احتمال ابتلا و درمان زودتر آن را افزایش می دهد که می تواند دیدگاه شما را بهبود بخشد.

با توجه به مطالعه انجمن لوسمی و لنفوم، بین سال‌های 2004 و 2010، برای حدود 60 درصد از افراد مبتلا به لوسمی و تقریباً 88 درصد از افراد مبتلا به لنفوم، بقای پنج ساله وجود داشت.

منبع:healthline