بیماری اوتیسم چیست؟ علائم، علت و راهکار درمان اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم چیست؟

اوتیسم یا درخودماندگی (به اختصار ASD) در واقع یک اختلال عصبی رشدی است که در نحوه تعامل افراد با دیگران و ارتباطات کلامی ‌تاثیر می‌گذارد. افراد مبتلا به اوتیسم درک فردی متفاوتی از جهان اطراف دارند و به همین دلیل ارتباطات آن‌ها با انسان‌ها به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرد. اوتیسم یک اختلال طیفی است، به این معنی که علائم و نشانه‌های آن در افراد مختلف، متفاوت بروز می‌کند. این بیماری انواع مختلفی داشته و شدت اثر آن در افراد متفاوت است. البته در مجامع جهانی اختلاف نظرهای زیادی در خصوص به‌کارگیری نام (بیماری) برای این اختلال وجود دارد، اما به ‌هرحال این اختلال یکی از جدی‌ترین اختلالات مغزی است که ممکن است در کودکان یا حتی بزرگسالان بروز کند. اگرچه علائم و نشانه‌های اوتیسم موارد بسیار زیادی را دربرمی‌گیرد؛ اما افراد مبتلا به اوتیسم که به آن‌ها اوتیستیک گفته می‌شود.

نشانه‌ها و علائم زیر را دارند:

• ناتوانی یا مشکل در برقراری ارتباط با دیگران
• انجام رفتارها و الگوهای تکراری

لازم به ‌ذکر است که این بیماری، غیرقابل درمان و یک اختلال مادام‌العمر است، اما راه‌های درمانی متفاوت، می‌تواند در نحوه عملکرد روزانه افراد مبتلا به این بیماری تاثیرگذار باشد.

علائم اوتیسم

بیماری اوتیسم چیست و چه علائمی ‌دارد؟ برخی از کودکان، علائم طیف اوتیسم را در ابتدای دوران نوزادی نشان می‌دهند. سایر کودکان ممکن است به طور معمول برای چند ماه یا چند سال به طور طبیعی رشد کنند؛ اما پس از آن به طور ناگهانی علائم طیف اوتیسم را نشان دهند و مهارت‌های زبانی و فردی که از قبل به دست آورده‌اند را از دست می‌دهند.

اوتیسم در هر فردی، متفاوت است. به عبارت دیگر هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای یک الگوی منحصر به فرد از رفتار است. برخی از کودکان مبتلا به این اختلال، دچار مشکلات یادگیری هستند و برخی از آن‌ها نشانه‌های کمتری نسبت به هوش عادی دارند. سایر کودکان مبتلا به این اختلال دارای هوش نرمال هستند؛ به سرعت یاد می‌گیرند، اما با برقراری ارتباط و استفاده از آنچه که در زندگی روزمره و تنظیم وضعیت اجتماعی لازم است، مشکل دارند.

ترکیب منحصربه‌فرد علائم طیف اوتیسم در هر کودک، گاهی اوقات تعیین شدت این اختلال را دشوار می‌کند. به طور کلی علائم اوتیسم برای افراد ممکن است که متفاوت باشد.

اما مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از:

• مشکل در حفظ مکالمه
• ریزه خواری یا اختلال پیکا در کودکان
• تکرار مداوم عبارات
• الگوهای گفتاری غیرمعمول مانند: حرف زدن شبیه به ربات
• اجتناب از تماس چشمی ‌با دیگران
• عدم پاسخگویی در برابر صدا زدن اسم فرد مبتلا
• توسعه‌ دیررس مهارت‌های گفتاری
• مشکل واضح در درک احساسات و بیان

هر یک از این علائم را باید به خوبی شناسایی کرد تا کودک مبتلا به اوتیسم دچار اختلال‌های بیشتر نشود.البته کودکی و طفولیت برای برخی از افراد همراه با اختلالاتی است که نوبت گرفتن از دکتر کودکان برای کمک به والدین می تواند اثربخش باشد.

بیماری اوتیسم با چه اختلالاتی همراه است؟

هنگامی ‌که پرسیده می‌شود اوتیسم چیست؟ باید به این موضوع پی برد که فرد سوال کننده هیچ اطلاعاتی درباره این بیماری یا اختلال ندارد. از این رو مهم است که درباره انواع اختلال‌های همراه با کودکان یا افراد اوتیسم اطلاعاتی کسب کند. بیماری اوتیسم با اختلال‌هایی اجتماعی، رفتاری و گفتاری همراه است که در ادامه آن‌ها را توضیح خواهیم داد.

اختلال در عملکرد اجتماعی

نوزادی که به دنیا می‌آید، به طور ذاتی برای ارتباط اجتماعی و تشخیص چهره انسانی آمادگی دارد. در حالی که در کودکان دارای اوتیسم گرایش کمی ‌به چهره انسان وجود دارد و به دنبال آن، این کودکان گرایش کمی ‌به برقراری تماس چشمی‌ نشان می‌دهند.

برخی دیگر از نشانه‌های اختلال در عملکردهای اجتماعی کودک دارای اوتیسم موارد زیر را شامل می‌شود:

• کودک نمی‌تواند به نام خود واکنش نشان دهد.
• کودک ترجیح می‌دهد به تنهایی بازی کند یا در دنیای خود باشد.
• تماس چشمی ‌ضعیفی دارد.

همچنین کودک، ارتباط غیر کلامی ‌برقرار نمی‌کند؛ به طور مثال نمی‌تواند به اشیا مورد علاقه خود اشاره کند.

اختلال ارتباطی در افراد اوتیسم

افراد دارای اوتیسم در جنبه‌های مختلف رشد زبان، گفتار و ارتباط مشکل دارند. کودکان دارای اوتیسم توانایی صحبت کردن و برقراری ارتباط کلامی ‌ندارند.

نشانه‌های عدم توانایی صحبت کردن در کودکان اوتیسم شامل موارد زیر است:

• عدم توانایی در جمله‌بندی و صحبت کردن به صورت سلیس
• صحبت کردن با ریتم یا صدای غیرطبیعی
• عدم توانایی در بیان احساسات و هیجانات

در صورتی که هریک از این اختلال‌های ارتباطی را در کودکان خود مشاهده کردید با دکتر مغز و اعصاب ارتباط بگیرید تا راهنمایی‌های لازم را دریافت کنید.

اختلال شناختی

بسیاری از افراد تصور می‌کنند که اوتیسم عقب ماندگی ذهنی است! اگرچه ممکن است برخی از کودکان اوتیسم، هوش پایینی داشته باشند، اما برخی از آن‌ها نیز هوش جزیره‌ای دارند. به این معنا که کودک در یک یا چند زمینه (مانند نقاشی یا موسیقی) توانایی‌های قابل توجهی دارد؛ در حالی که ممکن است از نظر سایر توانایی‌ها مشکل داشته باشد.

همچنین در کودکان مبتلا به اوتیسم تفکر انتزاعی وجود ندارد. یعنی کودک نمی‌تواند خودش را به جای دیگران قرار دهد یا به مسائلی به غیر از چیزهایی که می‌بیند، فکر کند. در نظر داشته باشید که هرچه ضریب هوشی کودکان پایین‌تر باشد، احتمال ابتلا به تشنج در کودکان هم بالاتر است.

اختلال رفتاری

کودکان اوتیسم با اشیا و وسایل ارتباط بهتری برقرار می‌کنند. این در حالی است که ارتباط گیری آن‌ها با انسان‌ها کمتر است. این اختلال رفتاری، ناشی از اختلال برقرار ارتباط است که موجب می‌شود تا کودکان از دنیای اطراف دور شده و به دنیای اشیا و وسایل علاقه‌مند باشند.

این اختلال همچنین با علائم زیر همراه است:

• انجام حرکات تکراری مانند تکان دادن، چرخش یا قفل کردن دست‌ها
• داشتن الگوهای حرکتی عجیب و غریب، مانند قدم زدن بر انگشتان پا
• حساس بودن به نور، صدا و لمس در عین حال بی‌تفاوت بودن به درد یا دما

همچنین کودکان مبتلا به اوتیسم از موقعیت‌های جدید ترس دارند و بهتر است که تغییر دکوراسیون خانه را به یکباره انجام نداد تا احساس غریبی نکنند.

علت اختلال اوتیسم 

موارد بسیاری را می‌توان در علت اوتیسم جستجو کرد. اما به طور کلی، علت و سرمنشا اوتیسم ممکن است مربوط به ژنتیک و محیط باشد. HOXA۱ یکی از ژن‌های اوتوزوم مغلوب است که تاثیر زیادی در بروز اوتیسم دارد، همچنین ژن‌های NLGN۳, NLGN۴, NRXN۱, MeCP۲ نیز ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشند.

برای برخی از کودکان، اختلال طیف اوتیسم می‌تواند با یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم Rett یا سندرم X شکننده همراه باشد. در کودکان، تغییرات ژنتیکی (جهش)، خطر اختلال طیف اوتیسم را افزایش می‌دهد. ژن‌ها بر توسعه مغز یا نحوه ارتباط سلول‌های مغز تأثیر می‌گذارند و شدت علائم طیف اوتیسم را تعیین می‌کنند.

اما به غیر از ژن، موارد دیگری مانند عوامل محیطی هم می‌توانند علت اوتیسم در بزرگسالان و کودکان باشند. دانشمندان در تلاش هستند تا به این سوال پاسخ دهند که آیا ویروس‌ها می‌توانند در ابتلا یک فرد به اوتیسم نقش داشته باشند یا خیر؟ طبق نتایج به دست آمده، انسفالیت ناشی از سرخک، سرخچه مادرزادی، ویروس هرپس سیمپلکس، اوریون، واریسلا، سیتومگالوویروس و ویروس‌های مخفی برخی از مواردی هستند که ممکن است در بروز اوتیسم موثر باشند.

اگر سوال دارید که برای درمان اختلال اوتیسم، پزشک مغز و اعصاب می‌تواند به شما کمک کند یا خیر؟ بهتر است که مقاله تخصص مغز و اعصاب چیست؟ در مجله دکتردکتر را مطالعه کنید.

انواع اوتیسم

هنگام مواجه با بیماری اوتیسم بهتر است که از واژه طیف در مورد اختلالات اوتیسم استفاده کرد. افراد مبتلا به اختلال اوتیسم می‌توانند طیف وسیعی از شدت علائم را داشته باشند. توانایی‌های یادگیری، تفکر و حل مسئله افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می‌تواند در هر فردی به نسبت فرد دیگر، متفاوت باشد.

اوتیسم بودن به صورت‌های متفاوتی در افراد نمایان می‌شود. برخی از کودکان چهره متفاوتی نسبت به سایر هم سن و سال‌های خود دارند. از این رو چهره کودکان اوتیسم متفاوت است؛ در برخی دیگر از افراد مشکلات و اختلال‌ها به شکل کم‌توانی ذهنی، اختلال یکپارچگی حسی، اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه، صرع و مشکلات گوارشی نمایان می‌شوند. در نتیجه انواع مختلفی از اوتیسم وجود دارند که هر یک از افراد مبتلا به اوتیسم نیاز به سطوح حمایتی مختلفی خواهند داشت.

به گفته انجمن اوتیسم ایران ؛

اوتیسم، اوتیسم اسپرگر، اختلال از هم پاشیدگی دوران کودکی و اختلال دوران رشد که به نوع دیگری تشخیص داده نشده اند، چهار اختلالی هستند که در دسته بندی‌های جدید علمی‌همگی تحت عنوان اختلالات طیف اتیسم شناخته و تشخیص داده می‌شوند و با همدیگر ادغام شده‌اند.

به طور کلی انواع اختلالات طیف اوتیسم در سه سطح کلی سطح نیازمند حمایت، سطح نیازمند حمایت زیاد و سطح نیازمند حمایت بسیار زیاد تقسیم بندی می‌شوند.

اما شایع‌ترین انواع اوتیسم عبارتند از:

• اختلال درخودماندگی یا اوتیسم بزرگسالان
• اوتیسم آسپرگر که می توانید اطلاعات کامل آن را در راهنمای سندروم آسپرگر چیست ببینید.
• اختلال فراگیر رشد (اوتیسم آتیپیک یا غیرمعمول)
• اختلال تخریب دوران کودکی
• سندرم رت

هریک از این انواع اوتیسم نیاز به همراهی و همدلی خانواده دارند تا بتوان شرایط بهتری را برای رفتارهای کودک اوتیسم فراهم کرد.

وضعیت اوتیسم در سنین مختلف

وضعیت اوتیسم در سنین مختلف با تفاوت‌هایی همراه است. نوزادان، کودکان و بزرگسال‌ها می‌توانند وضعیت متفاوتی از اوتیسم را تجربه کنند. هریک از وضعیت‌های اوتیسم با اختلال‌ها و شرایط مختلفی رخ می‌دهد که نیاز به بررسی دارند.

اوتیسم در کودکان

هنگامی ‌تشخیص درست اوتیسم در کودکان امکان پذیر است که نشانه‌های آن قبل از سه سالگی شناسایی شوند. بعضی از کودکان، علائم طیف اوتیسم را در ابتدای دوران نوزادی نشان می‌دهند. البته شرایطی نیز وجود دارد که در آن اختلال اوتیسم در نوجوانان یا بزرگسالان شناسایی شود، اما به طور معمول میانگین سن تشخیص بین ۳ تا ۶ سال است.

آیا کودکان اوتیسم حرف می‌زنند

کودکانی که دچار اوتیسم هستند، می‌توانند صحبت کنند اما گفتار و تکلم واضحی در بیشتر مواقع ندارند. در برخی از موارد هم دیده می‌شود که کودکان اوتیسم به راحتی صحبت می‌کنند، اما کلمات را ساده‌تر و راحت‌تر بیان خواهند کرد.

چهره کودکان اوتیسم چگونه است؟

با توجه به تحقیقاتی که انجام شده است، کودکان مبتلا به اوتیسم، صورت پهن و غیر عادی به نسبت سایر کودکان هم سن خود دارند. چشم‌های این کودکان گشادی دارد و فاصله بین بالای دهان و پایین چشم‌ها کوتاه‌تر از سایر کودکان است. همچنین چهره کودکان اوتیسم بدین گونه است که دهان بازتر و گشادتری دارند و شیار زیر بینی و بالای لب آن‌ها بزرگ‌تر است.

اوتیسم در نوزادان

نوزادان پس از تولد و به مرور زمان، علائم اوتیسم را بروز می‌دهند. چالش‌های زیادی برای مطالعه اوتیسم در دوران پس از زایمان وجود دارد، اما تاکنون هیچ نشانگر زیست‌شناختی یا آزمایش پزشکی برای تشخیص نوزاد اوتیسم وجود ندارد. بنابراین، تشخیص این اختلال کاملا مبتنی بر مشاهدات رفتاری و اطلاعات گزارش شده توسط والدین است.

روند گسترش اوتیسم در نوزاد تازه به دنیا آمده چگونه است؟

والدینی که به تازگی متوجه اوتیسم نوزاد خود می‌شوند؛ به این موضوع واقف هستند که این کودکان از برقراری ارتباط چشمی خودداری می‌کنند. این نوزادان ارتباط عاطفی برایشان مشکل است و همین موضوع باعث می‌شود تا والدین به روند گسترش اوتیسم پی ببرند. همچنین نوزادانی که اوتیسم دارند به سوالات و حالت‌های احساسی پاسخ‌های نامعلوم می‌دهند. از طرفی هم به صداها، بوها و طعم‌های خاصی حساس هستند.

اوتیسم در بزرگسالی

اوتیسم در بزرگسالان یکی از مشکلاتی است که کمتر به آن پرداخته می‌شود. در صورتی‌ که برای بسیاری از افراد و خانواده‌ها معضلی جدی محسوب می‌شود. در اغلب مواقع ،کودکان اوتیستیک بدون تشخیص و درمان به بزرگسالی می‌رسند. اما آنچه که بیش از هرچیزی اهمیت دارد، تشخیص اوتیسم در بزرگسالی است، اگر فردی در بزرگسالی احساس انزوای اجتماعی داشته باشد یا در برقراری ارتباط با دنیای اطراف دچار مشکل شود، احتمال ابتلای وی به اوتیسم یا درخودماندگی بالا است.

نیازهای افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی بسیار متفاوت است. افراد مبتلا به ASD شدید، ممکن است توانایی صحبت کردن نداشته باشند و به همراهی و کمک برای تمامی ‌فعالیت‌های زندگی روزمره‌شان احتیاج داشته باشند.

پژوهشگران مطالعه‌ای را روی ۴۵ نفر که یا خود مبتلا به ASD بودند یا از این بیماران مراقبت می‌کردند، انجام دادند. شرکت‌کنندگان بیشتر در مورد مدیریت بلندمدت، تشخیص و آگاهی از اوتیسم در بزرگسالی نگران بودند.

برخی از مشکلاتی که افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی با آن روبه‌رو می‌شوند عبارتند از:

• انزوا و مشکلات اجتماعی
• مشکلات ارتباطی
• مشکلات مالی
• نبود حمایت به همراه مراقبت شخصی
• بی‌دفاع بودن
• کمبود شغل

بهتر است قبل از افزایش سن کودکان، به دنبال راه‌های درمان و مشورت با پزشک بیماری‌های مغز و اعصاب باشید تا در صورت امکان فرد بتواند زندگی نرمالی داشته باشد.

دسته بندی بیماران اوتیسم بر اساس میزان بروز اختلالات

بیماران دچار اوتیسم با توجه به اختلالاتی که دارند در سه سطح تقسیم‌بندی می‌شوند. بروز اختلالات در افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت است. شدت اختلالات با توجه به میزان ارتباط گیری و مهارت‌های رفتاری تقسیم بندی می‌شود که مهم‌ترین آن‌ها به شرح زیر هستند.

اوتیسم سطح یک نیازمند به حمایت

کودکان و بزرگسالانی که در اوتیسم سطح یک قرار می‌گیرند، بدون حمایت شدن به موقع برای ایجاد تعامل دچار مشکل خواهند شد. این افراد برای آغاز روابط اجتماعی و تعامل‌های خود نیاز به حمایت دارند. از این رو اگر در برخورد‌های ابتدایی مورد حمایت قرار نگیرند ممکن است که توانایی صحبت با افراد را نداشته باشند و در گفتگو با افراد دچار شکست شوند.

اوتیسم سطح دو نیاز به حمایت قابل توجه

افرادی که در اوتیسم سطح دو قرار می‌گیرند، مهارت‌های اجتماعی، کلامی ‌و غیر کلامی‌ حساسی دارند و باید تحت حمایت قرار بگیرند. این افراد محدودیت در تعاملات اجتماعی داشته و واکنش‌های غیر معمول دارند. بنابراین فرد مبتلا به اوتیسم در سطح دو ممکن است که خیلی ساده صحبت کند و علایق خود را با صداهای عجیب و غریب ابراز کند.

اوتیسم سطح سه نیاز به حمایت و رسیدگی بسیار زیاد

کودکان و بزرگسالان اوتیسم سطح سه نقص بسیار شدیدی در برقراری ارتباطات کلام و غیر کلامی ‌دارند. محدودیت‌های شدید این افراد در ایجاد تعاملات باعث می‌شود تا حداقل ارتباط گیری را با سایر افراد برقرار کنند. به طور مثال: یک شخص دارای اوتیسم کمترین کلمات را برای برقراری ارتباط با افراد به کار می‌گیرد. بنابراین این دسته از افراد نیاز شدید به حمایت و رسیدگی بسیار زیاد دارد تا بتوانند کارهای روزمره خود را انجام دهند.

به گفته webmd،

افرادی که عملکرد بالایی دارند در تعامل اجتماعی و ارتباطات مشکل خواهند داشت. این افراد به طور طبیعی نشانه‌های اجتماعی را متوجه نمی‌شوند و ممکن است دوست یابی برایشان دشوار باشد. همچینن تحت تأثیر یک موقعیت اجتماعی چنان تحت فشار قرار می‌گیرند که اذیت می‌شوند. این افراد زیاد تماس چشمی یا صحبت های کوچک برقرار نمی کنند.

روش‌ های تشخیص اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم در علائم و شدت متفاوت است، بنابراین تشخیص آن ممکن است دشوار باشد. اگر کودکی دارای اوتیسم باشد، نشانه‌هایی دارد که دکتر اوتیسم می‌تواند براساس آن‌ها بیماری را تشخیص دهد. اولین راه این است که پزشک از والدین در مورد تعاملات اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و رفتار فرزندشان در طول زمان سؤال کند. ممکن است کودک در برقراری تماس چشمی ‌ناتوان باشد. یا در تشخیص احساسات دیگران مانند غم خیلی ضعیف عمل کند.

پزشک باید از والدین در مورد مهارت‌های کلامی ‌و غیرکلامی ‌فرزندشان در طول زمان سؤال کند. یک کودک اوتیسم ممکن است هرگز حرف نزند یا بعضی از جمله‌ها را بارها تکرار کند. بنابراین اوتیسم و حرف نزدن کودک دو عامل وابسته به هم هستند. پزشک همچنین از والدین در مورد بازی‌ها و میزان علاقه‌ای که فرزندشان به اسباب‌بازی نشان می‌دهد، سوال می‌کند. کودک اوتیسم ممکن است به جای بازی کردن با همه اسباب‌بازی‌ها تنها بر بخشی از آن‌ها تمرکز کند.

لازم است کودک تست‌های ضروری شامل شنوایی، گفتار، زبان، سطح پیشرفت و مسائل اجتماعی و رفتاری را انجام دهد، تا پزشک مطمئن شود این علائم به دلیل مشکل و اختلال دیگری به وجود نیامده است.

آیا راهی برای درمان اوتیسم وجود دارد؟

اوتیسم درمان قطعی ندارد، اما با این حال، راهکارهای درمانی می‌توانند توانایی فرد، برای عملکردها را افزایش و علائم طیف اوتیسم را کاهش دهد. مداخله زودهنگام در طول سال‌های پیش دبستانی می‌تواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی، عملکردی و رفتاری را یاد بگیرد.

در حال حاضر از روش‌های متفاوتی برای درمان اوتیسم استفاده می‌شود؛ اما اینکه اوتیسم شدید یا خفیف نیاز به چه راهکارهایی دارد باید متناسب با نظر پزشک بررسی شود.

مهم‌ترین روش‌هایی که می‌توان به عنوان راه کارهایی برای درمان اوتیسم در نظر عبارتند از:

• کاردرمانی
• گفتاردرمانی روانشناسی
• بازی درمانی
• رژیم درمانی
• درمان ABA
• موسیقی و دارو درمانی

تشخیص اوتیسم در سنین پایین بسیار کارساز است و می‌تواند رفتار، مهارت‌ها و توسعه زبان در افراد اوتیستیک را بهبود دهد. با این حال، مداخله در هر سن مفید خواهد بود. البته درست است که کودکان علائم طیف اوتیسم را از دست نمی‌دهند، اما ممکن است یاد بگیرند که تعاملات روزمره بهتری داشته باشند.

چقدر احتمال دارد فرزند من با اختلال اوتیسم به دنیا بیاید؟ 

با توجه به مطالعات و تحقیقاتی که انجام شده است، اگر در خانواده‌ای فرزند اول دارای بیماری اوتیسم باشد، خطر بروز احتمال اوتیسم در فرزند دوم بین 6 تا 10 درصد است. البته برخی از تحقیقات دیگر هم نشان داده که احتمال ابتلا فرزند دوم به اوتیسم بین 8 تا 19 درصد است. اما به طور کلی عوامل ژنتیکی تاثیرگذار بوده و بهتر است که قبل از بارداری تحت نظر پزشک بود.

عوامل افزایش بیماری اوتیسم

به غیر از علائم، نشانه‌ها و دلایلی که در بروز اوتیسم تاثیرگذار هستند، عوامل دیگری هم وجود دارند که احتمال این اختلال را افزایش می‌دهند. از این رو مهم‌ترین عوامل در جدول زیر آمده است.

همچنین برخی از بیماری‌های خاص دارای خطر بالاتری از علائم اوتیسم را به وجود می‌آورند که بعضی از این بیماری‌ها عبارتند از:

• سندرم X شکننده (اختلال ارثی است که باعث مشکلات فکری می‌شود.)
• اسکلروز توبول (وضعیتی که تومورهای خوش خیم در مغز ایجاد می‌شود)
• سندرم Rett (وضعیت ژنتیکی به طور انحصاری در دختران رخ می‌دهد که سبب کاهش رشد سر و ناتوانی در فکر می‌شود.)
• نوزادان بسیار زودرس

از طرفی هم نوزادانی که قبل از ۲۶ هفته حاملگی متولد شده‌اند؛ ممکن است دارای اختلال طیفی اوتیسم باشند.

آیا پیشگیری از اوتیسم امکان پذیر است؟

اوتیسم به عنوان یک اختلال رفتاری، گفتاری و عصبی شناخته می‌شود که در بعضی از مواقع، ارثی است. اوتیسم اگر به صورت وراثتی به فرزند انتقال پیدا کند، می‌توان گفت که هیچ راهی برای جلوگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. اما تحقیقات برای یافتن علت اصلی اوتیسم، پیشگیری و درمان این اختلال ادامه دارد. البته به والدین توصیه می‌شود تا همواره سبک زندگی سالمی ‌برای خود انتخاب کنند تا احتمال ابتلا کودکان آن‌ها به انواع اختلالات کاهش یابد.

بلوغ جنسی در نوجوانان مبتلا به اوتیسم

نوجوانانی که دچار اختلال اوتیسم هستند، همانند سایر هم سن و سال‌های خود از نظر جنسی رشد پیدا می‌کنند. اما افرادی که دچار اوتیسم هستند، در بیان احساسات و مهارت‌های اجتماعی، کمی ‌متفاوت‌تر عمل می‌کنند. نوجوان دارای اوتیسم، تمایل به رابطه جنسی دارد و این خانواده است که باید حساسیت بیشتری داشته باشد و آموزش‌های اولیه را به خوبی توضیح دهد.

برقراری رابطه جنسی برای هر فردی یک امر سرشتی و نهادین است. از این رو نوجوانان اوتیسم باید به خوبی با این حس آشنا شوند و برای درک بهتر از سمت خانواده اطلاعات کاملی به دست آورده باشند. به طور کلی هرچه نوجوان اوتیسمی ‌رفتار اجتماعی محدود و پر چالشی داشته باشد، در روابط اجتماعی خود شکست می‌خورد و احساس سرخوردگی خواهد داشت. بنابراین باید توضیحات کاملی درباره روابط جنسی و احساس ایجاد شده در افراد به او توضیح داد.

طول عمر افراد مبتلا به اوتیسم چقدر است؟

اختلال اوتیسم، طول عمر افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. طبق برخی مطالعات و تحقیق‌های انجام شده در سال ۲۰۱۶ که یک مجله بریتانیایی آن را منتشر کرده، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ۴۰ برابر بیشتر از بزرگسالانی که مبتلا به اوتیسم نیستند، در خطر مرگ زودرس قرار دارند. مرگ زودرس ممکن است که به دلیل مشکلات عصبی یا حتی خودکشی نیز باشد.

در یک مطالعه انجام شده (تعداد مشخصی از بیماران اوتیسم در این تحقیق بررسی شدند و این نتیجه شامل همه افراد نیست)، افراد اوتیسم به طور متوسط در سن ۵۴ سالگی از دنیا رفته‌اند که این سن ۱۶ سال زودتر از میانگین سن مرگ و میر در جوامع محسوب می‌شود.

نکاتی برای والدین کودکان مبتلا به اوتیسم

والدینی که کودکان مبتلا به اوتیسم دارند، باید این را بدانند که رفتار هر فردی با فرد دیگر متفاوت است. از این رو نمی‌توان نسخه رفتاری که برای یک کودک اوتیسم جواب می‌دهد را روی کودک دیگر اجرا کرد. اما به طور کلی چند نکته مهم وجود دارد که باید آن‌ها را در نظر گرفت تا ارتباط گیری بهتری با فرزند مبتلا به اوتیسم برقرار کرد.

این نکات مهم به شرح زیر هستند:

• به کودکان خود انگیزه دهید تا کارهای کوچک خود را انجام دهند.
• فرزند خود را با هیچ کودک دیگری مقایسه نکنید.
• ارتباط کودک را با سایر خویشاوندان قطع یا کم نکنید.
• شبکه اجتماعی قوی برای خود و فرزنداتان ایجاد کنید.
• در مورد اختلال اوتیسم با خانواده و دوستانتان صحبت کنید تا شرایط کودک شما بهتر درک شود.
• درباره رفتار درمانی و راه‌های بهبود اوتیسم تحقیق کنید.

 در آخر هم برای خود و فرزنداتان برنامه استراحت داشته باشید تا کنار هم بتوانید اوقات خوشی را سپری کنید.

از روز اول تشخیص، شروع به کنترل اوتیسم کنید

اوتیسم یک بیماری نیست. طیف اوتیسم اختلالی است که بیشتر در دوران کودکی بروز می‌کند، اما ممکن است نشانه‌های آن در سنین بزرگسالی هم مشاهده شود. متاسفانه در حال حاضر تحقیقات علمی ‌در مورد علت، علائم، تشخیص و پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم به نتایج قطعی و ثابتی نرسیده و پژوهش‌ها در این راستا ادامه دارد. با وجود اینکه برای اختلال طیف اوتیسم درمان دارویی قطعی موجود نیست، اما بسیاری از مداخلات زودهنگام، می‌تواند به بهبود علائم این اختلال کمک کند.

بنابراین توصیه می‌کنیم که اگر علائم اوتیسم را در کودکان خود مشاهده کردید، هرچه زودتر به پزشک مراجعه کنید. پزشک‌های متخصص مغز و اعصاب می‌توانند در بهبود علائم اوتیسم، اوتیسم پنهان و اوتیسم خفیف به شما کمک کنند. برای اینکه از روز اول اوتیسم در کودکان را تشخیص داد باید درباره این اختلال اطلاعات کاملی داشت. سامانه دکتردکتر به عنوان یک مرجع تخصصی نوبت دهی آنلاین در کنار شما است تا از بهترین پزشک‌های متخصص مغز و اعصاب و مشاوره‌ها برای درمان اوتیسم کمک بگیرید. متخصص‌های مغز و اعصاب راه کارهای عالی برای شما دارند تا بتوانید با عملکرد مغز فرزند اوتیسمی ‌خود آشنا شوید. برای نوبت گیری از این متخصص‌ها کافی است که به صفحه خدمات سامانه نوبت دهی دکتردکتر مراجعه کرده تا به صورت آنلاین و در زمان کوتاهی نوبت دریافت کنید.

سوالات متداول اوتیسم