رینیت آلرژیک
رینیت آلرژیک یک بیماری باواسطه ایمونوگلوبولین E است که تصور می‌شود پس از قرارگرفتن در معرض آلرژن های داخلی و خارجی مانند کنه‌های گردوغبار، حشرات، شوره‌های حیوانات، کپک‌ها و گرده‌ها ایجاد می‌شود. جهت درمان حساسیت و یا آلرژی خود ادامه این مقاله را بخوانید.
علائم این بیماری عبارت‌اند از: رینوره، احتقان بینی، انسداد و خارش پوستی. سازمان بهداشت جهانی، پیشنهاد می‌کند که در درمان آلرژی (رینیت آلرژیک) از ترکیبی از آموزش بیمار، اجتناب از آلرژن، داروسازی و ایمونوتراپی استفاده شود. برخلاف دستورالعمل‌های قبلی، این توصیه‌ها بر اساس شدت علائم و سن، به‌جای نوع یا فراوانی مواجهه‌های فصلی، دائمی یا شغلی انجام شوند.
دارو درمانی رینیت آلرژیک
گزینه‌های دارویی برای درمان آلرژی شامل کورتیکواستروئیدهای داخل بینی، آنتی‌هیستامین‌های خوراکی و موضعی، ضد احتقان‌ها، کرومولین داخل بینی (Nasalcrom) ، آنتی کولینرژیک‌های داخل بینی و آنتاگونیست‌های گیرنده لوکوترین می‌باشند.
از معروف‌ترین داروهای مورداستفاده در کشورمان برای رفع این مشکل داروی نئوتادین است.
کورتیکواستروئیدهای داخل بینی
کورتیکواستروئیدهای داخل بینی رکن اصلی درمان حساسیت های فصلی و یا سایر آلرژی ها هستند. آنها با کاهش هجوم سلول های التهابی و مهار آزادسازی سایتوکاین ها در راستای حل آن عمل می کنند و در نتیجه التهاب مخاط بینی را کاهش می دهند.
بسیاری از مطالعات نشان داده اند که کورتیکواستروئیدهای بینی در درمان رینیت آلرژیک موثرتر از آنتی هیستامین های خوراکی و داخل بینی هستند.
اگرچه شواهدی مبنی بر برتری یک کورتیکواستروئید داخل بینی نسبت به دیگری وجود ندارد ، بسیاری از محصولات موجود دارای علائم سنی متفاوتی از سازمان غذا و دارو هستند.
عوارض جانبی
عوارض جانبی که اغلب با استفاده از کورتیکواستروئیدهای داخل بینی مشاهده می‌شود عبارت‌اند از: سردرد، سوزش گلو، اپیستاکسی، سوزش، سوزش و خشکی بینی.
اگرچه استفاده از کورتیکواستروئیدهای داخل بینی باعث نگرانی برای عوارض جانبی سیستمیک بالقوه، از جمله سرکوب محور هیپوتالاموس – هیپوفیز شده است، محصولات موجود در حال حاضر چنین تأثیراتی را نشان نداده‌اند.
آنتی هیستامین های خوراکی
هیستامین بیشترین واسطه را در واکنش آلرژیک اولیه موردمطالعه قرار داده است. این دارو باعث انقباض ماهیچه‌های صاف، ترشح مخاط، نفوذپذیری عروق و تحریک عصبی حسی می‌شود که منجر به علائم رینیت آلرژیک می‌شود.
آنها ممکن است عوارض جانبی قابل‌توجهی از جمله شرایط مشابه آرام‌بخش، خستگی و اختلال در وضعیت روانی ایجاد کنند. این عوارض جانبی به این دلیل رخ می‌دهد که آنتی‌هیستامین‌های قدیمی‌تر محلول در چربی هستند و به‌آسانی از سد خونی مغزی عبور می‌کنند تا آنتی‌هیستامین‌های نسل دوم.
نکته جالب این که استفاده از آنتی‌هیستامین‌های نسل اول با عملکرد ضعیف با اختلال در رانندگی و افزایش تصادفات رانندگی و صدمات ناشی از کار مرتبط بوده است. اگرچه یک RCT از ۶۳ کودک هشت تا ۱۰ ساله نشان نداد که استفاده طولانی‌مدت از آنتی‌هیستامین‌های نسل اول یا دوم باعث خواب‌آلودگی یا اختلال در عملکرد مدرسه و تحصیل آن ها می‌شود، اما نکته مهم این بود که کودکان در این مطالعه فقط به مدت سه روز تحت درمان آلرژی قرار گرفتند و زمان این آزمایش کوتاه بود.
نسل آنتی هیستامین ها
در مقایسه با آنتی‌هیستامین‌های نسل اول، آنتی‌هیستامین‌های نسل دوم دارای عوارض جانبی کناری هستند و به‌استثنای ستیریزین (Zyrtec) آرام‌بخشی کمتری ایجاد می‌کنند. فکسوفنادین (آلگرا) و لوراتادین. نسل دوم آنتی‌هیستامین‌ها دارای ساختارهای شیمیایی پیچیده‌تری هستند که حرکت آنها را از طریق سد خونی مغزی کاهش می‌دهد و از عوارض جانبی سیستم عصبی مرکزی مانند آرام‌بخشی می‌کاهد.
اگرچه استیریزین یک آنتی‌هیستامین نسل دوم و یک آنتاگونیست قوی هیستامین است، اما از کاهش آرام‌بخش سود نمی‌برد. به‌عنوان یک گروه، تصور می‌شود که آنتی‌هیستامین‌های خوراکی نسل دوم برخی از علائم بینی و چشم را تثبیت و کنترل می‌کنند، اما تأثیر کمی بر احتقان بینی دارند.
به‌طورکلی، آنتی‌هیستامین‌های نسل اول و دوم در تسکین علائم ناشی از هیستامین مرتبط با رینیت آلرژیک (مانند عطسه، خارش، رینوره، علائم چشمی) مؤثر هستند، اما در درمان مشکلات در بینی از کورتیکواستروئیدهای داخل بینی کمتر مؤثر شده است.
آنتی هیستامین های داخل بینی برای رینیت آلرژیک
در مقایسه با آنتی‌هیستامین‌های خوراکی، آنتی‌هیستامین‌های داخل بینی این مزیت را دارند که غلظت بالاتری از دارو را به یک منطقه موردنظر خاص در بدن منتقل کرده و عوارض جانبی کمتری را به دنبال داشته باشند.
برای سنین شش سال به بالا داروهای آنتی‌هیستامین داخل بینی تأیید شده زیادی توسط FDA برای درمان حساسیت هستند.
شروع عملکرد این داروها در عرض ۱۵ دقیقه اتفاق می‌افتد و تا چهار ساعت طول می‌کشد. عوارض جانبی شامل طعم تلخ، سردرد، تحریک بینی، اپیستاکسی و آرام‌بخش است.
اگرچه آنتی‌هیستامین‌های داخل بینی یک گزینه در بیمارانی است که علائم آن با آنتی‌هیستامین‌های خوراکی نسل دوم بهبود نیافته است، اما استفاده از آنها به‌عنوان درمان خط اول یا دوم به دلیل عوارض جانبی و هزینه آنها در مقایسه با آنتی‌هیستامین‌های خوراکی نسل دوم معمولاً توصیه نمی‌شود. اثربخشی آن در مقایسه با کورتیکواستروئیدهای داخل بینی نیز کمتر است.
ضد احتقان‌ها
ضد احتقان های خوراکی و موضعی با اثر بر روی گیرنده های آدرنرژیک باعث احتقان بینی مرتبط با رینیت آلرژیک می شوند. این موضوع باعث انقباض عروقی در مخاط بینی و در نتیجه کاهش التهاب می شود.
اگرچه شایع ترین ضد احتقان های موجود فنیل افرین ، اکسی متازولین (افرین) و سودوافدرین هستند. ، پتانسیل سوء استفاده از سودوافدرین باید با مزایای آن سنجیده شود.
عوارض جانبی ضد احتقان‌ها
عوارض جانبی شایع که با استفاده از ضد احتقان‌های داخل بینی ایجاد می‌شود، عطسه و خشکی بینی است. مدت‌زمان استفاده بیش از سه تا پنج‌روز است و بیشتر از آن نیز معمولاً توصیه نمی‌شود، زیرا بیماران ممکن است دچار رینیت دارویی شوند یا دچار احتقان برگشتی یا عودکننده شوند.
بااین‌حال، در مطالعه‌ای که روی ۳۵ بیمار انجام شد، هنگام استفاده از اکسی متازولین به مدت ۱۰ روز هیچ برگشتی مشاهده نشد.
ضد احتقان‌ها ممکن است باعث سردرد، افزایش فشارخون، لرزش، احتباس ادرار، سرگیجه، تاکی‌کاردی و بی‌خوابی شوند، بیماران مبتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، گلوکوم یا پرکاری تیروئید فقط باید از این داروها با نظارت دقیق استفاده کنند.
مطالعه بر روی ۲۵ بیمار تحت کنترل فشارخون بالا باعث اطمینان خاطر در مورداستفاده از ضد احتقان‌های خوراکی در میان پزشکان و متخصصان شد.
ایمونوتراپی
ایمونوتراپی باید برای بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک متوسط یا شدید که به درمان‌های معمول پاسخ نمی‌دهد، در نظر گرفته شود. ایمونوتراپی هدفمند تنها درمانی است که روند طبیعی رینیت آلرژیک را تغییر داده و از تشدید آن جلوگیری می‌کند.
این درمان حساسیت شامل مقدار کمی عصاره آلرژن است به صورت زیر زبانی یا زیرجلدی در طول سال تجویز می‌شود و دوره‌های نگهداری معمولاً بین سه تا پنج سال به طول می‌انجامد.
بزرگ‌ترین خطر مرتبط با ایمونوتراپی، آنافیلاکسی است. اگرچه مفید بودن ایمونوتراپی زیر زبانی در بزرگسالان مبتلا به رینیت آلرژیک با چندین آزمایش بزرگ تأیید شده است، مطالعات روی کودکان با نتایج متفاوتی روبرو شده است و FDA هنوز یک محصول تجاری برای استفاده زیر زبانی را تأیید نکرده است.
فن آوری نوترکیب DNA نیز در ایمونوتراپی نقش داشته و امکان تولید واکسن‌های اختصاصی آلرژن را فراهم کرده است. در یک RCT چند مرکزی که شامل ۱۳۴ بزرگسال بود که واکسن نوترکیب گرده توس را برای ۱۲ هفته متوالی دریافت کردند و سپس تزریقات ماهانه به مدت ۱۵ ماه انجام شد، بیماران در مقایسه با دارونما بهبود قابل‌توجهی در علائم رینوسینوزیت، استفاده از داروها و حساسیت‌های پوستی مشاهده کردند.
نکته نهایی درباره رینیت آلرژی
بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک باید از قرارگرفتن در معرض دود سیگار، حیوانات خانگی و آلرژن هایی که حساسیت شناخته شده‌ای نسبت به آنها دارند اجتناب کنند. آبیاری بینی در درمان رینوره مزمن مفید است و ممکن است به‌تنهایی یا به‌عنوان درمان کمکی مورداستفاده قرار گیرد.
در نهایت نیز این موضوع شایان توجه است که در میان تمام داروهای گفته شده، داروی نئوتادین بهترین گزینه برای افراد داخل ایران می‌تواند تلقی شود.
