تفاوت اختلال دوقطبی نوع یک و دو چیست؟

اکثر مردم گهگاه دچار فراز و نشیب های عاطفی می شوند. اما اگر یک بیماری مغزی به نام اختلال دو قطبی داشته باشید، احساسات شما می تواند به طور غیر طبیعی به سطوح بالا یا پایین برسد. گاهی اوقات ممکن است به شدت احساس هیجان یا انرژی زیاد کنید. گاهی اوقات، ممکن است خود را در یک افسردگی عمیق بیابید. برخی از این قله ها و دره های احساسی می توانند هفته ها یا ماه ها ادامه داشته باشند.

چهار نوع اساسی اختلال دوقطبی وجود دارد:

• اختلال دوقطبی 1
• اختلال دوقطبی 2
• اختلال سیکلوتیمیک (سیکلوتیمیا)
• سایر اختلالات دو قطبی مشخص و نامشخص و مرتبط

اختلالات دو قطبی 1 و 2 نسبت به انواع دیگر اختلال دوقطبی شایع تر هستند. در این مقاله دکتردکتر به بررسی تفاوت اختلال دوقطبی نوع یک و دو پرداختیم.

تفاوت اختلال دو قطبی نوع 1 و 2

تمام انواع اختلال دوقطبی با دوره های خلق و خوی شدید مشخص می شوند. اوج ها به عنوان قسمت های شیدایی شناخته می شوند. پایین ترین سطح به عنوان قسمت های افسردگی شناخته می شود. اصلی ترین تفاوت اختلال دوقطبی نوع یک و دو در شدت دوره های شیدایی ناشی از هر نوع نهفته است. فرد مبتلا به دوقطبی 1 یک دوره شیدایی کامل را تجربه می کند، در حالی که فرد مبتلا به دو قطبی 2 فقط یک دوره هیپومانیک را تجربه می کند (دوره ای که شدت کمتری نسبت به دوره مانیک کامل دارد). فرد مبتلا به دو قطبی 1 ممکن است یک دوره افسردگی اساسی را تجربه کند یا نکند، در حالی که فرد مبتلا به دو قطبی 2 یک دوره افسردگی اساسی را تجربه خواهد کرد.

اختلال دو قطبی نوع 1 چیست؟

برای تشخیص اختلال دو قطبی 1 باید حداقل یک دوره شیدایی داشته باشید. فرد مبتلا به اختلال دوقطبی 1 ممکن است یک دوره افسردگی اساسی داشته یا نداشته باشد. علائم یک دوره شیدایی می تواند آنقدر شدید باشد که نیاز به مراقبت در بیمارستان داشته باشید. دوره های شیدایی معمولاً با موارد زیر مشخص می شود:

• انرژی استثنایی
• بی قراری
• مشکل در تمرکز
• احساس سرخوشی (شادی شدید)
• رفتارهای پرخطر
• اختلالات خواب

علائم یک دوره شیدایی به قدری آشکار و مزاحم هستند که شک کمی وجود دارد که چیزی به غیر از این باشد و این مهمترین تفاوت اختلال دوقطبی نوع یک و دو است.

اختلال دو قطبی نوع 2 چیست؟

اختلال دو قطبی 2 شامل یک دوره افسردگی اساسی که حداقل دو هفته طول می کشد و حداقل یک دوره هیپومانیک (دوره ای که شدت کمتری نسبت به دوره مانیک کامل دارد) است. افراد مبتلا به دو قطبی 2 معمولاً اپیزودهای شیدایی خیلی شدید را تجربه نمی کنند که نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. دوقطبی 2 گاهی اوقات به اشتباه به عنوان افسردگی تشخیص داده می شود، زیرا علامت اصلی در زمانی که فرد به دنبال مراقبت پزشکی است، ممکن است علائم افسردگی باشد. هنگامی که هیچ دوره شیدایی وجود ندارد که نشان دهنده اختلال دو قطبی باشد، علائم افسردگی در کانون توجه قرار می گیرد.

تفاوت علائم اختلال دو قطبی یک و دو چیست؟

همانطور که در بالا ذکر شد، تفاوت اختلال دوقطبی نوع یک و دو این است که اختلال دوقطبی 1 باعث شیدایی می شود و ممکن است باعث افسردگی شود، در حالی که اختلال دوقطبی 2 باعث هیپومانیا و افسردگی می شود. بیایید در مورد معنای این علائم بیشتر بدانیم.

شیدایی

ک دوره شیدایی چیزی بیش از احساس شادی، انرژی بالا یا سرخوشی است. در طول یک دوره شیدایی، شیدایی آنقدر شدید است که می تواند در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کند. تغییر مسیر شخصی در یک دوره شیدایی به سمت یک حالت آرام تر و معقول تر دشوار است. افرادی که در فاز شیدایی اختلال دوقطبی هستند، می توانند تصمیمات بسیار غیرمنطقی بگیرند، مانند خرج کردن مقدار زیادی پول که توانایی پرداخت آن را ندارند. آنها همچنین ممکن است با وجود داشتن یک رابطه متعهدانه، رفتارهای پرخطری مانند بی احتیاطی جنسی داشته باشند. اگر یک دوره به دلیل تأثیرات خارجی مانند الکل، مواد مخدر یا شرایط سلامتی دیگر ایجاد شده باشد، نمی‌توان به طور رسمی آن را شیدایی تلقی کرد.

هیپومانیا

دوره هیپومانیک دوره ای از شیدایی است که شدت کمتری نسبت به یک دوره شیدایی کامل دارد. اگرچه شدت کمتری نسبت به دوره شیدایی دارد، اما فاز هیپومانیک هنوز هم رویدادی است که در آن رفتار شما با حالت عادی متفاوت است. تفاوت ها به اندازه ای شدید خواهد بود که اطرافیان می توانند متوجه شوند که چیزی اشتباه است و عادی نیست. به طور رسمی، یک دوره هیپومانیک اگر تحت تأثیر مواد مخدر یا الکل باشد، هیپومانیا در نظر گرفته نمی شود.

افسردگی

علائم افسردگی در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی مانند علائم افسردگی بالینی است. ممکن است شامل دوره های طولانی غم و اندوه و ناامیدی باشند. همچنین احتمال دارد نسبت به افرادی که زمانی از گذراندن وقت با آنها لذت می‌بردید و فعالیت‌هایی که قبلاً دوست داشتید، حس خود را از دست بدهید.

علائم دیگر عبارتند از:

• خستگی
• تحریک پذیری
• مشکل در تمرکز
• تغییر در عادات خواب
• تغییرات در عادات غذایی
• افکار خودکشی

اختلال دو قطبی چگونه تشخیص داده می شود؟

دکتر روانپزشک یا سایر متخصصان سلامت روان معمولاً اختلال دو قطبی را تشخیص می دهند. تشخیص شامل بررسی تاریخچه پزشکی بیمار و هر گونه علائمی است که مربوط به شیدایی و افسردگی است. یک متخصص آموزش دیده می داند که چه سوالاتی بپرسد. همراه داشتن همسر یا دوست صمیمی در طول ویزیت دکتر می تواند بسیار مفید باشد. آن ها می توانند به سؤالاتی در مورد رفتار شما پاسخ دهند که خود نتوانید به راحتی یا دقیق به آنها پاسخ دهید. اگر علائمی دارید که شبیه دو قطبی 1 یا دو قطبی 2 به نظر می رسد، همیشه می توانید با اطلاع دادن به دکتر روانپزشک خود شروع کنید. اگر علائم به اندازه کافی جدی به نظر برسد، احتمال دارد پزشک شما را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد.

آزمایش خون نیز ممکن است بخشی از فرآیند تشخیصی باشد. هیچ نشانگری برای اختلال دو قطبی در خون وجود ندارد، اما یک آزمایش خون و یک معاینه فیزیکی جامع می تواند به رد سایر علل احتمالی رفتار کمک کند.

اختلال دو قطبی چگونه درمان می شود؟

پزشکان معمولا اختلال دو قطبی را با ترکیبی از داروها و روان درمانی درمان می کنند. تثبیت کننده های خلق و خو اغلب اولین داروهایی هستند که در درمان استفاده می شوند. ممکن است اینها را برای مدت طولانی مصرف کنید. لیتیوم سال هاست که یک تثبیت کننده خلق و خوی پرکاربرد بوده است. این دارو چندین عوارض جانبی بالقوه دارد. این عوارض شامل کم کاری تیروئید، درد مفاصل و سوء هاضمه است. همچنین نیاز به آزمایش خون برای نظارت بر سطوح درمانی دارو و عملکرد کلیه دارد. از داروهای ضد روان پریشی می توان برای درمان دوره های شیدایی استفاده کرد.

پزشک ممکن است با دوز کم از هر دارویی که هر دو تصمیم به استفاده از آن دارید شروع کند تا ببیند چگونه به آن دارو پاسخ می دهید. شاید به دوز قوی‌تر از آنچه در ابتدا تجویز می‌کنند نیاز داشته باشید. همچنین ممکن است برای کنترل علائم خود به ترکیبی از داروها یا حتی داروهای مختلف نیاز داشته باشید. همه داروها دارای عوارض جانبی بالقوه و تداخل با سایر داروها هستند. اگر باردار هستید یا داروهای دیگری مصرف می کنید، قبل از مصرف هر گونه داروی جدید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. نوشتن در دفترچه خاطرات می تواند بخش بسیار مفیدی از درمان شما باشد.

پیگیری حالات، الگوهای خواب و غذا خوردن و رویدادهای مهم زندگی می تواند به شما و پزشکتان کمک کند تا بفهمید درمان و داروها چگونه کار می کنند. اگر علائم بیماری بهبود نیابد یا بدتر شود، پزشک می تواند تغییر در داروها یا نوع دیگری از روان درمانی را تجویز کند. برای آشنایی بیشتر با تخصص روانپزشکی مقاله تخصص روانپزشکی چیست را مطالعه کنید.

چشم انداز اختلال دوقطبی یک و دو چیست؟

اختلال دو قطبی قابل درمان نیست اما با درمان مناسب و حمایت خانواده و دوستان، می توانید علائم خود را مدیریت کرده و کیفیت زندگی خود را حفظ کنید. مهم است که دستورالعمل های پزشک را در مورد داروها و سایر انتخاب های سبک زندگی دنبال کنید. این توصیه ها شامل موارد زیر است:

• مصرف الکل
• استفاده مواد مخدر
• ورزش
• رژیم غذایی
• خواب
• کاهش استرس

تحت مراقبت بودن به وسیله اعضای خانواده و دوستان می تواند مفید باشد همچنین یادگیری هرچه بیشتر در مورد اختلال دو قطبی مفید است. هرچه بیشتر در مورد این بیماری بدانید، ممکن است برای تطبیق با زندگی پس از تشخیص، احساس راحت تر و کنترل بیشتری داشته باشید. ممکن است بتوانید روابط متشنج را ترمیم کنید. آموزش دیگران در مورد اختلال دوقطبی می تواند باعث شود که آن ها درک بیشتری از رویدادهای آسیب زا از گذشته داشته باشند.

• گزینه های پشتیبانی

گروه های پشتیبانی، چه به صورت آنلاین و چه حضوری، می توانند برای افراد مبتلا به اختلال دو قطبی مفید باشند. آنها همچنین می توانند برای دوستان و اقوام فرد نیز مفید باشند. یادگیری در مورد مبارزات و غلبه دیگران بر بیماری ممکن است به شما کمک کند تا از هر چالشی که دارید عبور کنید. اتحاد حمایت از افسردگی و بیماری دوقطبی یک وب سایت دارد که در آن موارد زیر  را ارائه می دهد:

• داستان های شخصی از افراد مبتلا به اختلال دو قطبی
• اطلاعات تماس برای گروه های پشتیبانی
• اطلاعات در مورد شرایط و درمان
• مطالبی برای مراقبین و عزیزان مبتلایان به اختلال دو قطبی

اتحاد ملی در مورد بیماری روانی همچنین می تواند به شما کمک کند تا گروه های حمایتی را در منطقه خود پیدا کنید. اطلاعات خوبی در مورد اختلال دوقطبی و سایر شرایط نیز در وب سایت آن یافت می شود. اگر دو قطبی 1 یا دو قطبی 2 برای شما تشخیص داده شده است، همیشه باید به یاد داشته باشید که می توانید این وضعیت را مدیریت کنید.

شما تنها نیستید با پزشک خود صحبت کنید یا با یک بیمارستان محلی تماس بگیرید تا در مورد گروه های پشتیبانی یا سایر منابع محلی خود اطلاعات کسب کنید.

منبع :

healthline